Pokój (wiersz) – wiersz Cypriana Kamila Norwida z 1856.
Utwór powstał 2 marca 1856 sześć dni po rozpoczęciu pierwszego posiedzenia Kongresu Paryskiego obradującego nad zawarciem pokoju kończącego wojnę krymską. Wiersz został przesłany generałowi Józefowi Wysockiemu i Ludwikowi Mierosławskiemu, dwóm wybitnym działaczom emigracyjnym, którzy wiązali duże nadzieje z wpływem wojny krymskiej na losy sprawy polskiej na Zachodzie[1]. Tematem wiersza są dwa pokoje: opisany w nim pokój, który nastąpił po upadku Grenady 2 stycznia 1492 zdobytej na Maurach przez Izabelę I i Ferdynanda II Katolickiego i pokój między Cesarstwem Rosyjskim i jego przeciwnikami w wojnie krymskiej zawarty 30 marca 1856. Motto wzięte z Historii czasów króla Ferdynanda mówi o człowieku, który, postępując za dworem, był smutny pośród ogólnej radości i spoglądał z pogardą na zdobycz, która przewyższała niemal wszystkie pragnienia, a był nim Krzysztof Kolumb[2]. Wiersz składa się ze strofy sześciowersowej i pięciowersowej oraz wersu końcowego. Został napisany jedenastozgłoskowcem o rymach parzystych, żeńskich[3].
W wierszu ognisty deszcz lamp zapowiada, że nastał pokój, że Maur zamienił szablę na kajdany, że cała ludzkość, bo cała Hiszpania, doczekała tego święta i jeden tylko człowiek obojętny / za dworem idąc nie dzielił tej furii,... człek z Ligurii.[a] W tekście wiersza owym sceptycznym świadkiem ogólnego uniesienia jest ulubiony bohater Norwida − Kolumb. W stosunku do wydarzeń 1856 jest nim sam poeta, który nie podziela uniesień swych rodaków[3][1].
Uwagi
- ↑ Krzysztof Kolumb urodził się w Genui w Ligurii
Przypisy
Bibliografia
- Cyprian Kamil Norwid: Pisma wybrane. T. 1. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1968.
- Cyprian Kamil Norwid: Miniatury dramatyczne. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1968.
