Zeszyt szkolny do nauki pisma Sütterlina z roku 1929
Pismo Sütterlina (niem.Sütterlinschrift lub krótko Sütterlin) – pismo stworzone do początkowej nauki pisania w szkołach niemieckich, nazwane od nazwiska jego twórcy Ludwiga Sütterlina.
Historia
W roku 1911 na zlecenie cesarskiego ministerstwa kultury Sütterlin zaprojektował pismo do początkowej nauki pisania w wersji niemieckiej i łacińskiej[1]. To pismo wprowadzono w szkołach niemieckich w roku 1915, ustawowo stało się obowiązkiem w 1934[2] i obowiązywało od 1935 roku do 1941[1], w niektórych krajach Republiki Federalnej Niemiec, np. w kraju Saary do lat pięćdziesiątych XX w., w TuryngiiNiemieckiej Republiki Demokratycznej do lat sześćdziesiątych XX w.
W XIX wieku rozpowszechniły się twarde stalówki, które nie nadawały się do rozpowszechnionego wtedy pisma pochylonego o dekoracyjnych zapętleniach. Stąd wynikła potrzeba stworzenia pisma uproszczonego, pozbawionego zbytecznych dekoracji. W zeszytach do początkowej nauki pisania wprowadzono liniowanie o proporcji 1:1:1 i zmniejszono pochylenie liter. Jednak uproszczenie pisma wiązało się z pogorszeniem czytelności. Już 3 stycznia 1941 ukazał się okólnik podpisany przez Martina Bormanna, zabraniający stosowania czcionki frakturowej, a we wrześniu 1941 zabroniono używania pisma Sütterlina. Mimo to w niektórych krajach obu części Niemiec pismo to było używane w pierwszych latach powojennych.
