Piotr Stopyra, ps. „Lech” (ur. 24 czerwca 1894 w Grodzisku, zm. 10 kwietnia 1929 tamże) – podporucznik Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 24 czerwca 1894 w miasteczku Grodzisko, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Elżbiety z domu Szklana[1][2]. W Rzeszowie ukończył gimnazjum. W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego okręgu rzeszowskiego[3]. Od 1913 na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie był studentem na wydziale prawa. W tym samym roku ukończył Szkołę Podoficerską, a od października członek lwowskiego oddziału Związku Strzeleckiego. Równocześnie ze wstąpieniem do Związku Strzeleckiego rozpoczął kurs w szkole oficerskiej[3].
6 sierpnia 1914 wstąpił w szeregi Legionów Polskich i został przydzielony w 1 Kompanii Kadrowej do 1 pułku piechoty Legionów Polskich[3]. Uczestniczył w wyprawie na Kielce. 24 grudnia 1914 biorąc udział w bitwie pod Łowczówkiem podczas której dowodził plutonem, dał przykład ogromnej odwagi swoim podwładnym powstrzymując kilkakrotne ataki żołnierzy wroga, które były skierowane na pozycje legionowe[3]. Podczas dalszych walk pułku, oddział którym dowodził zawsze wzorowo prowadził do ataku, aż do momentu otrzymania ciężkiej rany w której stracił lewą rękę. Za waleczność i poświęcenie okazane podczas walk z wrogiem wyróżniony został nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari[4][3].
Będąc inwalidą wojskowym w sierpniu 1918 otrzymał zwolnienie z wojska. Powrócił do rodzinnego miasta, gdzie od 1921 prowadził hurtownię tytoniu. Zmarł w Grodzisku i spoczął na miejscowym cmentarzu[3].
Był żonaty z Anną z Jarischów (1895–1966), z którą miał trzech synów: Jana (1920–1985), Bronisława (1922–2011) i Adolfa (1924–1935)[3][5].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
