Pioneer 9
|
Inne nazwy
|
Pioneer-D
|
Zaangażowani
|
NASA, USA
|
Indeks COSPAR
|
1968-100A
|
Rakieta nośna
|
Thor Delta E1
|
Miejsce startu
|
Cape Canaveral Space Force Station, USA
|
Cel misji
|
przestrzeń międzyplanetarna
|
Orbita (docelowa, początkowa)
|
Okrążane ciało niebieskie
|
Słońce
|
Perycentrum
|
0,75 au.[1]
|
Apocentrum
|
0,99 au[1]
|
Okres obiegu
|
297,60 d[1]
|
Nachylenie
|
0,086[1]°
|
Mimośród
|
0,13530[1]
|
Czas trwania
|
Początek misji
|
8 listopada 1968 (09:46:29 UTC)
|
Koniec misji
|
19 maja 1983
|
Wymiary
|
Kształt
|
cylindryczny
|
Wymiary
|
wys. 87,5 cm, śred. 92,5 cm
|
Masa całkowita
|
65,36 kg
|
Pioneer 9 (również Pioneer D) – amerykańska sonda kosmiczna wprowadzona na orbitę heliocentryczną w ramach programu Pioneer.
Wraz z sondami Pioneer 6, 7 i 8 tworzyła ona sieć czterech obiektów krążących po orbitach zbliżonych do orbity okołosłonecznej Ziemi. Zespół ten umożliwił kompleksowe poznanie warunków fizycznych panujących w przestrzeni międzyplanetarnej i monitorowanie stanu aktywności słonecznej.
Eksperymenty naukowe sondy
Przebieg misji
Pioneer 9 była czwartą z serii pięciu sond zaprojektowanych do zbierania danych o właściwościach elektromagnetycznych i plazmowych przestrzeni międzyplanetarnej z daleko oddalonych od siebie punktów na orbicie heliocentrycznej. Sonda została wystrzelona z Cape Canaveral na Florydzie 8 listopada 1968 roku. Na swojej 297,55-dniowej orbicie o parametrach 0,75 × 0,99 au, stabilizowana obrotowo sonda zebrała cenne dane na temat właściwości wiatru słonecznego, promieniowania kosmicznego i międzyplanetarnych pól magnetycznych.
W maju 1969 roku NASA ogłosiła, że misja osiągnęła już wszystkie swoje cele, przekazując ponad 6 miliardów bitów danych. NASA utrzymywała kontakt z Pioneerem 9 do 19 maja 1983 roku. Kolejne próby nawiązania kontaktu z sondą przy użyciu sprzętu programu Search for Extraterrestrial Intelligence (SETI) 3 marca 1987 roku zakończyły się niepowodzeniem i NASA oficjalnie uznała sondę za nieaktywną.
Przypisy
Bibliografia