Pegasus 3

Satelita Pegasus wraz z drugim członem rakiety Saturn I na orbicie – wizja artystyczna
Indeks COSPAR	1965-060A
Zaangażowani	NASA
Rakieta nośna	Saturn I Block 2 SA-10
Miejsce startu	Cape Canaveral Space Force Station, Stany Zjednoczone
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	535 km
Apogeum	567 km
Okres obiegu	95,5 min
Nachylenie	28,8°
Czas trwania
Początek misji	30 lipca 1965 13:00 UTC
Powrót do atmosfery	4 sierpnia 1969
Wymiary
Masa całkowita	10 500 kg (razem z członem SIV rakiety Saturn), masa satelity 1451,5 kg[1]

Pegasus 3 – trzeci, zarazem ostatni sztuczny satelita badawczy związany z praktyczną realizacją programu Apollo, wprowadzony na orbitę w ramach programu Pegasus. Wystrzelony w trakcie próby z rakietą Saturn I Block 2 w dniu 30 lipca 1965 roku (lot nosił nazwę Saturn-Apollo 10).

1. Pomiar strumienia meteoroidów i mikrometeoroidów praktycznie poza atmosferą Ziemi.
2. Określenie penetracji paneli satelity przez mikrometeoroidy dla trzech różnych grubości warstwy aluminium.
3. Pomiar zmiany w położeniu satelity po uderzeniach mikrometeoroidów.

Pegasus 3 wystartował ze stanowiska 37B na Przylądku Kennedy’ego na Florydzie 30 lipca 1965 roku. Ze względu na duże rozmiary, satelita zajmował zarówno przestrzeń w makiecie modułu serwisowego statku Apollo, jak i w drugim członie rakiety (SIV). Zaprojektowany do badania zagrożenia zderzeniami z mikrometeoroidami na orbicie okołoziemskiej. Satelita został zbudowany w Huntsville, przez ten sam zespół NASA, który zajmował się rakietami Saturn^[2]. Na orbicie znalazł się w 640,252 sekundzie lotu i zgodnie z założeniami misji nie oddzielił się od drugiego członu rakiety Saturn I, lecz razem z nim krążył po orbicie. Początkowe parametry orbity: perygeum – 535 km, apogeum – 567 km, kąt nachylenia orbity – 28,8° oraz czas obiegu – 95,5 min. Wszystkie systemy satelity działały sprawnie, a rozłożenie paneli odbyło się zgodnie z planem. Rozpiętość paneli po rozłożeniu wynosiła 29,3 m, a szerokość 4,3 m^[1].

W połowie 1968 roku została wyłączona aparatura, ponieważ znacznie przekroczono planowany okres działania, a wyniki wykazały, że założenia konstrukcyjne w odniesieniu do ochrony statków Apollo przed mikrometeorytami są wystarczające. Satelita uległ dezintegracji przy ponownym wejściu w atmosferę ziemską 4 sierpnia 1969^[1].

• E. Staniewski, R. Pawlikowski, 15 lat podboju Kosmosu 1957-1972.
• Kopernik, Astronomia, Astronautyka. Przewodnik encyklopedyczny, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973, s. 217.
• Kosmonautyka, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1971, s. 287.