Ten artykuł wymaga dodania linków wewnętrznych.

(Pomoc: należy linkować akcentowane w zdaniu pojęcia, zgodnie z kontekstem, w którym występują).

Jeżeli edytujesz kod źródłowy, to aby uzyskać taki efekt: teoria, elektronem, Witolda Gombrowicza – twórz linki według składni: [[teoria]], [[elektron]]em, [[Witold Gombrowicz|Witolda Gombrowicza]].

Jeśli możesz, dodaj linki teraz, ale przed zapisaniem sprawdź, czy nie prowadzą do stron ujednoznaczniających.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Państwowy Fundusz Mieszkaniowy – wydzielone środki finansowe ustanowione ustawą z 1919 r., mający celu ułatwienie budowy domów z małymi, tanimi oraz higienicznymi mieszkaniami dla ludności niezamożnej^[1].

Zarząd funduszem należał do Komisji, która składała się z Ministra Zdrowia Publicznego oraz z przedstawicieli Ministerstw: Skarbu, Robót Publicznych i Zdrowia Publicznego.

Fundusz Mieszkaniowy posiadał atrybucję osoby prawnej.

Państwowy Fundusz Mieszkaniowy przeznaczony był:

• w celu bezpośredniego udzielania pożyczek,
• w celu przyjmowania poręki za pożyczki i ich oprocentowanie.

Komisja Funduszu zarządzała nimi w dwóch oddzielnych postępowaniach.

Suma roczna poręczeń, objętych przez Komisję dla udzielania poręki, nie mogła przekraczać 10-krotnej wysokości rocznej dotacji Funduszu. Z tytułu poręki Państwo odpowiadało wobec udzielających pożyczki po wyczerpaniu wszystkich środków prawnych przeciw dłużnikowi.

Na rzecz Funduszu wstawiano corocznie do budżetu Państwa odpowiednie kwoty, które wpłacano do majątku Funduszu. W 1919 r. dotacja na pożyczki wyniosła 15 000 000 marek.

Pomocy kredytowej udzielano w pierwszym rzędzie zarządom komunalnym:

• na zakup terenów, materiałów budowlanych lub ich wytwarzanie oraz na budowę domów z małymi, tanimi mieszkaniami higienicznymi dla ludności niezamożnej w szczególności dla inwalidów wojennych, dla wdów i sierot po poległych wojskowych oraz dla niezamożnych rodzin robotniczych i urzędniczych, obarczonych licznym potomstwem;
• na pożyczki, które zarządy komunalne przyznawały kooperatywom mieszkaniowym, organizacjom społecznym i instytucjom, na zakup terenu pod budowę lub na budowę małych tanich mieszkań.

Ogólna suma obciążeń nieruchomości korzystających z poręki Funduszu nie mogła przekroczyć 95% szacunku nieruchomości.

Udzielane pożyczki zwracane były Funduszowi w ratach umarzającej pożyczki

Za małe, tanie i higieniczne mieszkania uważano mieszkania^[2][3]:

• których powierzchnia mieszkalna, bez uwzględniania pomieszczeń ubocznych (przedpokoi, spiżarń, łazienek, wychodków) nie wynosiła więcej jak 100 m² i które były dla siebie wewnętrznie zamknięte;
• których czynsz mógł być pobierany w takiej sumie, żeby właściciel domu, po potrąceniu z ogólnej sumy czynszowej wydatków, nie płacił nie więcej jak 7%.

W celu zbadania budowli pod względem techniczno-budowlanym, sanitarnym i policyjno-obyczajowym oraz celem wyjaśnienia innych ważnych spraw administracyjnych, należało dołączyć do prośby o pożyczkę:

• sporządzony urzędowo wyciąg z księgi hipotecznej,
• plany budowlane i sytuacyjne (szkice sytuacyjne),
• obliczenie rentowności i przedstawienie kosztorysu wraz z opisem budowy,
• zasady wynajmu mieszkań,
• porządek prawny, w którym należało zwłaszcza uregulować terminy wypowiadania umowy (przynajmniej na 14 dni);
• wykaz stanu majątkowego osoby starającej się o pożyczkę.