Urodził się 6 września 1884 w Suchodole, w ówczesnym powiecie husiatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii[2], w rodzinie Franciszka Ksawerego i Marii z Rostworowskich[3].
W latach 1894–1902 uczęszczał do c. k. Gimnazjum III w Krakowie, gdzie 23 września 1902 zdał maturę[4][5][6]. Po odbyciu obowiązkowej służby wojskowej w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika, został mianowany kadetem rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1908 i wcielony do 2 Galicyjskiego Pułku Ułanów w Tarnowie[7]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1910 w korpusie oficerów kawalerii[8]. W szeregach Pułku Ułanów Nr 2 walczył na frontach I wojny światowej. Na stopień nadporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 20 stycznia 1915[9][10][11].
W listopadzie 1918 jako dowódca szwadronu zapasowego w Wolbromiu oddał się do dyspozycji dowódcy polskiego 1 Pułku Ułanów Krechowieckich[12]. Został wcielony do szwadronu zapasowego 1 puł., w którym między innymi kierował szkoleniem szwadronu karabinów maszynowych[13]. W maju 1919 na czele szwadronu km wyruszył na front wołyński[14].
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[15]. 14 sierpnia 1920, po śmierci rotmistrza Kazimierza Zakrzewskiego, objął obowiązki dowódcy pułku i pełnił je do 20 sierpnia tego roku[16][17].
8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 55. lokatą w korpusie oficerów rezerwy jazdy[18][19]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu[20][21].
W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie oficerów rezerwy „powyżej 40 roku życia”[22].
W nocy z 19 na 20 września 1939 wziął udział w natarciu na Zamość w szeregach 2 rezerwowego pułku piechoty ppłk. Stanisława Jana Gumowskiego[23]. Zmarł 3 grudnia 1939 w niemieckim rezerwowym szpitalu wojskowym Pieszycach, w następstwie odniesionych ran i tam został pochowany[23]. W 1949 ekshumowany i przeniesiony na Cmentarz Żołnierzy Polskich we Wrocławiu.
Był żonaty z Ewą z Aleksandrowiczów (1901–1952), z którą miał dwóch synów: Tomasza (ur. 1925) i Stanisława Andrzeja (1927–2007)[3].
Lesław Kukawski: Historia pułku. W: 10 Pułk Strzelców Konnych. Krzysztof Mijakowski (red.). T. 4. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2012, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-223-3.
