W polskim ustawodawstwie pojęcie parku technologicznego zostało zdefiniowane w 2002 r. w ustawie o finansowym wspieraniu inwestycji[2].
Nazwa park technologiczny jest tożsama z innymi nazwami stosowanymi wymiennie na całym świecie. Inne, spotykane w literaturze, to między innymi: park naukowy, park naukowo-technologiczny, park badawczy czy technopol. Międzynarodowe Stowarzyszenie Parków Naukowych (IASP) przygotowało następującą definicję: instytucja zarządzana przez specjalistów, których głównym celem jest promowanie kultury innowacyjnej oraz konkurencyjności instytutów naukowo-badawczych i firm zrzeszonych w parku. Park zarządza procesem przepływu wiedzy i technologii między uczelniami, instytucjami naukowo-badawczymi i przedsiębiorstwami. Sprzyja również powstawaniu i rozwojowi firm innowacyjnych, oferując możliwość inkubacji i wsparcie procesów tworzenia firm typu spin-off. Park naukowy pełni funkcje zbliżone do parku technologicznego, jednak produkcja w nim prowadzona ogranicza się do produkcji prototypowej.
Obok instytucji parku technologicznego funkcjonują także: park przemysłowy i park przemysłowo-technologiczny. Pojęcia te stosuje się w zależności od przyjętego profilu działalności lub specjalizacji.
Park przemysłowy – zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą techniczną, umożliwiający prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach
Park przemysłowo-technologiczny – jest instytucją pośrednią pomiędzy parkiem przemysłowym a technologicznym. Jako organizacja może on przybrać formę kompleksu budynków łączącego zarówno funkcję infrastrukturalną dla przedsiębiorstw, jak i prowadzić działalność umożliwiającą przepływ informacji naukowych pomiędzy jednostkami naukowymi a przedsiębiorcami. Tego rodzaju parki funkcjonujące w Polsce oferują powierzchnię komercyjną na swoim terenie, przy jednoczesnym wydzieleniu procentowego obszaru tylko pod funkcje odpowiadające PT. Wśród przykładowych PP-T można wymienić: Płocki Park Przemysłowo-Technologiczny SA, Kwidzyński Park Przemysłowo-Technologiczny oraz Częstochowski Park Przemysłowo-Technologiczny.
Istnieją także połączenia funkcyjne i biznesowe pomiędzy parkami naukowymi i technologicznymi. Przykładem takiego rozwiązania mogą być: Pomorski Park Naukowo-Technologiczny, Technopark Gliwice, Wrocławski Park Technologiczny czy chociażby najstarszy polski park – Poznański Park Naukowo-Technologiczny.
Parki tworzone przy udziale władz samorządowych w celu zapewnienia preferencyjnych warunków prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności dla sektora małych i średnich przedsiębiorstw.
Zarówno parki technologiczne, jak i przemysłowo-technologiczne są często mylone z parkami przemysłowymi.
Parki w Polsce
W 2010 r. istniały w Polsce łącznie 24 parki technologiczne i 21 inicjatyw parkowych[3].
↑Definicja z Ustawy z dnia 20 marca 2002 r. o finansowym wspieraniu inwestycji (Dz.U. z 2002 r. nr 41, poz. 363, Dz.U. z 2002 r. nr 141, poz. 1177) (art. 2 ust. 15) oraz Dz.U. z 2003 r. nr 159, poz. 1537: zespół wyodrębnionych nieruchomości wraz z infrastrukturą techniczną, utworzony w celu dokonywania przepływu wiedzy i technologii pomiędzy jednostkami naukowymi w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. z 2004 r. nr 238, poz. 2390 i Dz.U. z 2004 r. nr 273, poz. 2703 oraz Dz.U. z 2005 r. nr 85, poz. 727) a przedsiębiorcami, na którym oferowane są przedsiębiorcom, wykorzystującym nowoczesne technologie, usługi w zakresie doradztwa w tworzeniu i rozwoju przedsiębiorstw, transferu technologii oraz przekształcania wyników badań naukowych i prac rozwojowych w innowacje technologiczne, a także stwarzający tym przedsiębiorcom możliwość prowadzenia działalności gospodarczej przez korzystanie z nieruchomości i infrastruktury technicznej na zasadach umownych.