Parafia Bożego Ciała w Józefowie nad Wisłą – jedna z 10 parafii w dekanacie Opole Lubelskie w rzymskokatolickiej archidiecezji lubelskiej.
Zasięg parafii
Do parafii należą wierni z miejscowości: Józefów nad Wisłą, Kolczyn, Łopoczno i Wólka Kolczyńska.
Historia parafii
W 1688 Józefów otrzymał prawa miejskie (lokacja we wsi Kolczyn). Miejscowość była położona na terenie parafii Rybitwy. Potoccy, posiadając tu znaczny ośrodek, postanowili wybudować kościół. W 1691 plan ten zrealizował Józef Potocki[1], fundując nie tylko świątynię, ale również klasztor dla bernardynów (zabudowania były drewniane). 11 grudnia 1729 roku, na skutek pożaru wszystko uległo zniszczeniu. Nowe zabudowania, murowane, wzniesiono w latach 1730–1743. Obok kościoła powstał połączony z nim 2-kondygnacyjny budynek klasztorny. Przy kościele istniał także drewniany szpital dla ubogich oraz biblioteka, której zasoby po kasacie domu przewieziono do klasztoru bernardynów w Krakowie.
Od poł. XVIII w. przy świątyni działały 3 bractwa: św. Franciszka, od 1759; Niepokalanego Poczęcia NMP, od 1759 i św. Anny od 1744. Pod koniec XVIII w. w klasztorze przebywało 10 kapłanów. W 1864 klasztor został skasowany. Przejściowo urządzono w nim więzienie, później zamieszkiwali tu księża obsługujący kościół poklasztorny. W latach 1897–1917 mieściła się tu parafia przeniesiona z Rybitw (obowiązywała nazwa parafii Józefów-Rybitwy). Pierwszym proboszczem był ks. Alfred Orłowski. W czasie I wojny światowej budynki kościelne uległy zniszczeniu. Po 1917 siedzibę parafii przeniesiono na dawne jej miejsce – do Rybitw.
W 1946, na mocy decyzji bpa Stefana Wyszyńskiego, Józefów ponownie stał się siedzibą parafii[1]. Przywrócono jej nazwę Józefów-Rybitwy. Kościół w Rybitwach funkcjonował na zasadach filii. Posługiwał tam rektor będący równocześnie wikariuszem w Józefowie. Dopiero w 1975 powstała osobna parafia w Rybitwach i w związku z tym teren dawnej parafii Józefów-Rybitwy podzielono na 2 odrębne jednostki. Parafia Józefów była uposażona w 4,5 ziemi i ogród przykościelny. Plebania została urządzona w dawnym budynku klasztornym – część zabudowań przeznaczono na szkołę. Na terenie parafii, jeszcze w czasie pobytu zakonników, zrodził się żywy kult św. Antoniego (jego słynący łaskami obraz spalił się podczas pożaru w 1915).
W archiwum parafii przechowywane są m.in. akta metrykalne od 1780, księga wizytacji biskupich od 1801, kronika parafialna. Dawne archiwum bernardynów zostało przewiezione do klasztoru tego zakonu w Krakowie.
Przypisy
Linki zewnętrzne
