Abbasydzi prowadzili długotrwałe walki z Cesarstwem Bizantyjskim o panowanie nad Syrią i Anatolią. Równocześnie trwały liczne wewnętrzne konflikty w wielu punktach rozległego kalifatu. Z tego powodu Abbasydzi zdecydowali się na stworzenie armii lojalnej tylko kalifatowi, powołanej głównie z tureckich niewolników, zwanych mamelukami, ale także ze Słowian i Berberów. Te wojska, ustanowione za rządów kalifa Al-Ma’muna (813–833) i jego brata Al-Mu’tasima (833-842) zapobiegły dalszemu rozpadowi kalifatu. Siła mameluków rosła stopniowo, a Abbasydzi stali się marionetkowymi przywódcami.
W 956 roku władzę złożono w ręce wezyrów, kalifom pozostawiono jedynie najwyższe dostojeństwo religijne. W tym okresie książęta dzielnicowi uzyskali niezależność w swych prowincjach.
Wraz z upadkiem Umajjadów, Jerozolima popadła niemal zupełnie w zapomnienie. Miasto popadło w ruinę.
Żydom zamknięto w tym okresie dostęp do urzędów, zabroniono studiowania święte księgi, synagogi i kościoły przemianowano na meczety. Żydzi musieli nosić szczególną odzież: żółte chusty na płaszczach i grube powrozy zamiast pasa. W ten sposób wyraźnie odróżniali się od pozostałej ludności.
.PNG)
