Ten artykuł dotyczy założyciela ławry, opata Pafnucego. Zobacz też: inne postaci noszące to imię.

Pafnucy (opat) (zm. ok. 380 roku) – opat i pustelnik, święty Kościoła katolickiego.

Postać Pafnucego znana jest z trudnych do historycznej weryfikacji tekstów ojców pustyni. Był założycielem ławry w pobliżu Herakleopolis^[1]. Legenda o kurtyzanie Taidzie przypisuje świętemu opiekę nad grzesznicą w czasie gdy się nawróciła. Źródłem informacji o Pafnucym są Apoftegmaty Ojców pustyni, a także Historia monachorum in Aegypto. Według św. Pafnucego życie laików może być miłe Bogu.

Jego wspomnienie w Kościele katolickim obchodzono 29 listopada.

• wstawiennictwo świętych

• Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 483. ISBN 83-7097-671-9.