Ot1

Ot1[1][2]
Ilustracja
Producent

III Rzesza Henschel
Schwartzkopff
Krauss-Maffei

Lata budowy

1936-1941

Układ osi

1'D1' h2

Wymiary
Masa pustego parowozu

122,4 t
(78 t bez tendra[3]

Masa służbowa

176,1 t
(101,9 t bez tendra[3]

Długość

15 100 mm

Długość z tendrem

23 905 mm

Szerokość

3500 mm

Wysokość

4550 mm

Rozstaw osi skrajnych

20 050 mm

Średnica kół napędnych

1600 mm

Średnica kół tocznych

1000 mm
1250 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

34D44

Ciśnienie w kotle

16 at[3]

Powierzchnia ogrzewalna kotła

203,15 m²[3]

Powierzchnia przegrzewacza

72,22 m²[3]

Powierzchnia rusztu

3,89 m²[3]

Średnica cylindra

520 mm

Skok tłoka

720 mm

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

1900 KM[3]

Prędkość konstrukcyjna

90 km/h[3]

Multimedia w Wikimedia Commons

Ot1 – polskie oznaczenie niemieckiego parowozu towarowego serii BR41, produkowanego w latach 1936-1941 dla kolei niemieckich.

Historia

Parowozy towarowe Baureihe 41 zaprojektowano do prowadzenia szybkich pociągów towarowych[4]. Wyprodukowanych zostało 366 parowozów na zamówienie kolei niemieckich[5]. Kursowały z pociągami towarowymi w górskich regionach[4]. Po drugiej wojnie światowej 19 lokomotyw było eksploatowanych przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach podgórskich. Ostatni parowóz skreślono z inwentarza parowozowni Lublin w marcu 1973 roku[1]. W krajach niemieckich dokonano wymiany kotłów parowych. Na kolejach zachodnioniemieckich zamontowane zostały spawane kotły z komorą spalania. Niektóre parowozy przebudowano na opalanie olejowe[6]. Na kolejach wschodnioniemieckich zamontowane zostały kotły z komorą spalania i mieszalnikowym podgrzewaczem wody zasilającej[4]. Kursowały na niemieckich szlakach do października 1977 roku. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe[2].

Konstrukcja

Do parowozu produkowano stalowy kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawory bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz pompę tłokową z podgrzewaczem powierzchniowym umieszczonym przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera oraz centralne smarowanie prasą smarną systemu Boscha. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. W parowozie dodatkowo została zamontowana piasecznica ze sprężonym powietrzem oraz oświetlenie elektryczne[1]. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c Paweł Terczyński. Parowóz serii Ot1. „Świat Kolei”. 2/2001, s. 12-19. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.). 
  2. ↑ a b Martin Knaden. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Modelleisenbahn”. 12/1987, s. 30-32. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X. 
  3. ↑ a b c d e f g h Horst Obermayer, Taschenbuch deutsche Dampflokomotiven, „Regelspur”, 1991, Stuttgart: Franckh-Kosmos, s. 96, ISBN 3-440-06341-0.
  4. ↑ a b c d Horst Obermayer. Die Baureihe 41. „Eisenbahn-Journal”. 04/1998, s. 40-44. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671. 
  5. ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 53. ISBN 83-901902-8-1.
  6. ↑ Udo Geum. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Eisenbahn-Journal”. 12/1987, s. 4-14. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.