Ostry Wierch (938 m n.p.m.) – drugi co do wysokości szczyt w polskiej części Beskidu Niskiego.
Leży w tzw. Hańczowskich Górach Rusztowych, w jednym z grzbietów (prętów owego "rusztu"), który od Cigelki przez Długi Dział (słow. Dlhy diel), Ostry Wierch, Białą Skałę i Wnyki ciągnie się w kierunku północno-zachodnim aż po Kamienny Wierch i Czereszenne. Szczyt Ostrego Wierchu znajduje się ok. 200 m na północ od granicy państwowej (zielono znakowany szlak turystyczny go omija).
Władysław Krygowski pisał o nim: "Ostry Wierch, którego nazwa pochodzi od dość licznych głazów sterczących gdzieniegdzie z bujnej zieleni, wart jest poznania ze względu na swój dziki charakter".[1] Południowo-zachodnie i południowe stoki góry, opadające ku źródliskom Białej Dunajcowej po stronie polskiej oraz Oľchovca po stronie słowackiej są strome i bardzo słabo rozczłonkowane. Stoki północno-wschodnie, opadające ku źródliskom Ropki i Ripki (potok w Hucie Wysowskiej), są również strome, lecz znacznie bardziej pocięte parowami i dolinkami cieków wodnych. Cały grzbiet porośnięty jest lasem, fragmentaryczne widoki jedynie z nielicznych miejsc.
Z północno-wschodnich stoków Ostrego Wierchu na wysokości ok. 800 m n.p.m. wystaje wychodnia skalna, u stóp której znajdowała się nieistniejąca już jaskinia – Zbójecka Piwnica.
Z Ostrym Wierchem wiąże się opowiadana dawniej przez mieszkańców Huty Wysowskiej historia o samobójcy: "Powiesił się pewnego razu syn właściciela huty szkła. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem pochowano go nie na cmentarzu, lecz w miejscu gdzie granice Bielicznej i Huty Wysowskiej zbiegały się z granicą węgierską, czyli właśnie na Ostrym Wierchu. Wkrótce nieboszczyk zaczął pokazywać się kobietom zbierającym w lesie grzyby. Mieszkańcy wsi złożyli się po dwie korony i sprowadzili z Tatr bacę - czarodzieja. Dopiero jego magiczne praktyki sprawiły, że zmarły przestał prześladować żywych".[2]
Piesze szlaki turystyczne:
Przypisy
- ↑ Krygowski W.: Beskid Niski (...), s. 273
- ↑ Krukar W., Kryciński S. i in.: Beskid Niski. Przewodnik, s. 222
Bibliografia
- Beskid Niski. Mapa turystyczna 1:50 000, wyd. X (poprawione) Compass, Kraków 2013, ISBN 978-83-7605-224-3;
- Wojciech Krukar, Stanisław Kryciński, Paweł Luboński, Tadeusz A. Olszański i in.: Beskid Niski. Przewodnik, wyd. II poprawione i aktualizowane, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, Pruszków 2002, ISBN 83-85557-98-9;
- Krygowski Władysław: Beskid Niski, Pogórze Ciężkowickie (część wschodnia) i Pogórze Strzyżowsko-Dynowskie (część zachodnia), wyd. II poprawione i uzupełnione, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1977, b. ISBN.
