W 1919 roku na ochotnika wstąpił do jednego z freikorpsów Garde-Kavallerie-Schützen-Division w Berlinie i brał udział w jego działaniach.
W 1921 roku wstąpił do Reichswehry jako kandydat na oficera. Służbę pełnił w 2 pułku piechoty, uzyskując stopień oficerski w 1923 roku. W 1923 roku uzyskał patent pilota szybowcowego i samolotowego. Zaczął wtedy zajmować się sportem lotniczym, jednocześnie pełniąc służbę wojskową jako zawodowy żołnierz.
W dniu 20 października 1929 roku ustanowił rekord świata w długotrwałości lotu szybowcem, wykonując lot przez 14 godzin i 43 minuty. W 1930 roku wziął udział w zawodach samolotów turystycznych w Berlinie, zajmując na samolocie Klemm L.25E 10 miejsce. W 1931 roku na samolocie Klemm Kl 26 zdobył pierwsze miejsce w zawodach Deutschlandflug.
W 1934 roku został przeniesiony z 2 pułku piechoty do tajnego oddziału lotniczego występującego pod nazwą Reklamestaffel Mitteldeutschland, który był zaczątkiem organizacji Luftwaffe. Następnie został oficerem w sztabie I/JG 132.
W dniu 31 marca 1935 roku przeszedł do Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy, gdzie zajmował się szkoleniem pilotów w lotach nurkowych.
W dniu 20 lutego 1936 roku został dowódcą grupy III/JG 134, a następnie od 15 września 1937 został dowódcą grupy I/StG 165 (przemianowana później na I/StG 2 „Immelmann”), pierwszej jednostki wyposażonej w samoloty Junkers Ju 87 i dowodził tą grupą do wybuchu II wojny światowej.
Po wybuchu wojny nadal dowodząc tą grupą uczestniczył w ataku na Polskę. W dniu 1 września 1939 roku dowodzona przez niego grupa brała udział w nalocie na Wieluń i była przez niego dowodzona. W czasie kampanii wrześniowej uczestniczył w 40 lotach bojowych.
W październiku 1941 roku wycofany z frontu, a od lutego 1942 roku oficer sztabu Generalnego Inspektora Lotnictwa feldmarsz. E. Milcha, gdzie był odpowiedzialny za opracowywanie technik i taktyki bombardowania.
W 1944 roku wrócił do dowodzenia i został dowódcą 3 Szkolnej Dywizji Lotniczej stacjonującej w Pradze. Dywizją tą dowodził do zakończenie II wojny światowej.
W maju 1945 roku dostał się do niewoli amerykańskiej i przebywał w obozie jenieckim do 1947 roku.
Po wyjściu z obozu w Dortmundzie założył firmę, która zajmowała się projektowaniem i budową statków powietrznych typu skrzydłowiec, w związku z tym przez dłuższy czas przebywał w Chile, gdzie badał sposób lotu ptaków, co chciał wykorzystać w budowie swoich skrzydłowców.
Константин Залесский: Железный крест. Самая известная военная награда Второй мировой войны. Moskwa: Эксмо, 2007. ISBN 978-5-903339-37-2. (ros.). Brak numerów stron w książce
Veit Scherzer: Die Ritterkreuzträger 1939–1945. Jena: Scherzers Militaer-Verlag, Ranis, 2007, s. 274. ISBN 978-3-938845-17-2. (niem.).
