Opowieści Lasku Wiedeńskiego (niem. Geschichten Aus Dem Wienerwald) – dramat Ödöna von Horvátha z roku 1931. Mottem sztuki jest sentencja: Nic tak nie daje poczucia nieskończoności, jak głupota^[1]. Sztuka opowiada o rodzącym się w latach 30. XX wieku faszyzmie, obecnym również w relacjach międzyludzkich^[2].

Dramat skupia się na losach mieszkańców niewielkiej ulicy w Wiedniu. Marianna jest pracownicą niewielkiego sklepu z zabawkami. Rozstaje się ze swoim długoletnim narzeczonym aby związać się z Alfredem, hazardzistą, porzuconym przez Walerię. Powoduje to wyrzeczenie się córki przez jej ojca. Alfred, chcąc rozstać się z Marianną wraz ze swym przyjacielem próbuje ją nakłonić do pracy jako striptizerka. Babka Alfreda nie akceptuje wolnego związku swego wnuka i postanawia zabić prawnuka Leopolda zrodzonego ze związku Alfreda z Marianną^[3].

Sztuka w demaskatorski sposób zajmuje się mechanizmami rządzącymi cywilizacją i analizuje przyczyny zła. Przedmiotem analizy jest powstanie faszyzmu na przełomie lat 20. i 30-. XX wieku. Mimo iż pozornie wszystko ma swoje stabilne miejsce, powoli następuje chaos, brutalizacja języka i relacji międzyludzkich, nienawiść. Negatywne zjawiska postępują powoli, w ewolucyjny sposób, i tak mało kto zauważa coraz częstsze „hajlowanie”. Ludzi ogarnia konformizm, samozadowolenie, ucieczka od odpowiedzialności. Negatywne zmiany dosięgają przede wszystkim kobiet, główna bohaterka Marianna, powoli traci wszystko^[1].

Sztuka nawiązuje do konstrukcji tzw. dramy ludowej (Volksstück), jednocześnie ją krytykując i obnażając. W ten sposób autor wzywa do opamiętania, refleksji nad negatywnymi zmianami^[1].

Dramat przetłumaczyła na język polski m.in. Karolina Bikont. Był wielokrotnie wystawiany w teatrach polskich^[3][1]. Polska prapremiera miała miejsce 28 sierpnia 1971 w Teatrze Nowym w Łodzi w reżyserii Jerzego Zegalskiego^[4].

Sztukę zrealizowano również w roku 1979 wersji filmowej w reżyserii Maximiliana Schella^[5].