Opactwo zostało ufundowane w 1091 roku przez Pierre’a de l’Étoile. W kolejnych stuleciach dokonało wielu nowych fundacji.
W 1569 klasztor został splądrowany i zniszczony przez hugenotów. Prace nad odbudową trwały aż do schyłku XVII wieku.
W 1741, z powodu małej liczby powołań mnisi opuścili klasztor, który został przekazany lazarystom. Podczas Rewolucji Francuskiej opactwo zostało znacjonalizowane i sprzedane. W 1849 w klasztorze zamieszkali trapiści, którzy prowadzili tam życie wspólnotowe, aż do wygnania ich zakonu z Francji w 1905 roku, po wprowadzeniu ustawy sankcjonującej rozdział Kościoła od państwa. Opactwo ponownie zostało zsekularyzowane. Mieściły się tam m.in. fabryka guzików i szpital wojskowy podczas I wojny światowej. W latach 1919–1948 w zabudowaniach klasztornych działało seminarium diecezjalne, zamknięte z powodu braku alumnów.
Reaktywacja
W 1948 roku klasztor reaktywowała grupa 22 benedyktynów, która przybyła z Solesmes. Opactwo rozwijało się bardzo szybko, co pozwoliło na dokonanie nowych fundacji lub reaktywację zamkniętych klasztorów we Francji: w Randol (1971), w Triors (1984), w Gaussan (1994)[2], jak i Clear Creek w USA (1999)[3].
14 listopada 1974 r. Konferencja Episkopatu Francji ograniczyła możliwość celebrowania we wspólnocie mszy w rycie klasycznym. Klasztor przyjął księgi liturgiczne zreformowane po Soborze Watykańskim II, jednak po wydaniu motu proprio Ecclesia Dei w 1989 roku, powrócił do liturgii przedsoborowej, używając mszału z pewnymi modyfikacjami, zatwierdzonymi w 1965 r.[1][4][5]
W 2001 roku kardynał Joseph Ratzinger zorganizował w klasztorze zamknięte Dni Liturgiczne, poświęcone stanowi liturgii w Kościele[6].
