Olga Glinkówna

Olga Glinkówna
Ilustracja
Olga Glinkówna (1935)
Imię i nazwisko

Walentyna Glinka-Borkowska

Data i miejsce urodzenia

12 stycznia 1916
Warszawa

Data i miejsce śmierci

16 lipca 2000
Skolimów

Zawód

tancerka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Witolda Borkowskiego i Olgi Glinkówny na cmentarzu Bródnowskim

Olga Glinkówna (ur. 12 stycznia 1916 w Warszawie, zm. 16 lipca 2000 w Skolimowie)[1] – polska tancerka i choreograf, pierwsza solistka Teatru Wielkiego w Warszawie.

Życiorys

Córka Wincentego (zm. 1941)[1][2]. Debiutowała w 1936 na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie w „Miłości czarodziejskiej”. Z Polskim Baletem Feliksa Parnella występowała podczas igrzysk w Berlinie w 1936, a następnie odbyła tournée po Europie i Ameryce Północnej. Podczas okupacji hitlerowskiej występowała w jawnych teatrach rewiowych.

Po II wojnie światowej początkowo związana z objazdową grupą Feliksa Parnella, następnie primabalerina Opery Śląskiej w Bytomiu, od 1950 była pierwszą solistką Teatru Wielkiego w Warszawie, występowała m.in. w „Strasznym dworze”, „Panu Twardowskim”, „Serenadzie”, „Harnasiach”, „Suicie hiszpańskiej”, „Swantewicie”, „Coppélia”, „Romeo i Julii”, „Jeziorze łabędzim”, „Halce”, „Zaczarowanej oberży”, „Mandragorze” i „Fauście z Nocą Walpurgi”[3]. Po raz ostatni wystąpiła 22 listopada 1970 w „Jeziorze łabędzim”[4]. Następnie zajmowała się choreografią m.in. współtworzyła realizację „Pana Twardowskiego” na Kubie. W 1996 zamieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie, gdzie cztery lata później zmarła[5].

Została pochowana na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 68A-2-14)[1].

Życie prywatne

Olga Glinkówna była żoną tancerza Witolda Borkowskiego[6] i matką aktora Mariana Glinki.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Cmentarze Bródzieńskie [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-10-18].
  2. ↑ a b M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” - wskazana jako Glinkówna Walentyna Olga.
  3. ↑ Olga Glinkówna w Polskiej Kronice Tańca
  4. ↑ Olga Glinkówna w Archiwum Teatru Wielkiego w Warszawie
  5. ↑ Michalik Gabriel: Hamlet w stanie spoczynku. Rzecz o Skolimowie. Wydawnictwo Iskry 2011 s. 235. [dostęp 2021-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-29)]. (pol.).
  6. ↑ Mała encyklopedia muzyki. Warszawa 1968, s. 352.
  7. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki - wskazana jako Walentyna Olga Glinkówna.

Linki zewnętrzne