Jednostki typu Joessel były dużymi, oceanicznymi okrętami podwodnymi. Długość całkowita wynosiła 74 metry, szerokość 6,4 metra i zanurzenie 3,62 metra[1][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 870 ton, a w zanurzeniu 1247 ton[1][4]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa 8-cylindrowe silniki DieslaSchneider-Carels o łącznej mocy 2700 KM[1][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Nancy o łącznej mocy 1640 KM[4][5]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 16,5 węzła na powierzchni i 11 węzłów w zanurzeniu[5][6][b]. Zasięg wynosił 4300 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 125 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][5].
Okręty wyposażone były w osiem wyrzutni torped kalibru 450 mm (cztery wewnętrzne na dziobie, dwie na rufie i dwie zewnętrzne), z łącznym zapasem 10 torped oraz dwa pokładowe działa kal. 75 mm[4][5][7]. Załoga jednego okrętu składała się z 4 oficerów oraz 43 podoficerów i marynarzy[1][5].
Budowa
Dwa okręty typu Joessel zbudowane zostały w Arsenale w Cherbourgu[4][8]. Stępki okrętów położono w listopadzie 1913 roku[1], wodowane zostały w latach 1917-1919[5][4], a ukończono je w roku 1920[1]. „Joessel” otrzymał numer burtowy Q109, natomiast „Fulton” (który otrzymał nazwę na cześć amerykańskiego konstruktora okrętowego Roberta Fultona) numer Q110[4][6]. Planowano zbudować jeszcze sześć okrętów tego typu z programu rozbudowy floty z roku 1915 (o numerach Q115 – Q120), jednak zamówienie w trakcie wojny anulowano[2][3][c].
Po ukończeniu okręty poddano modernizacji: otrzymały nowe kioski, mostki i dwa peryskopy o długości 7,5 m (w kiosku) i 9,5 m (w centrali)[1][2].
Okręty pełniły służbę na Atlantyku do początku lat 30., a następnie zostały przeniesione do Indochin[3]. Zakończyły służbę w 1935 roku i zostały skreślone z listy floty[1][4][d].
Uwagi
↑Przeznaczone dla okrętów typu Joessel turbiny parowe zostały później zamontowane na eskortowcach typu Oise[1][2].
↑Podczas prób okręty osiągnęły prędkość 17,5 węzła[2].
↑J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 536.
↑John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 198.
Bibliografia
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.). Brak numerów stron w książce
Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1. Brak numerów stron w książce
Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.). Brak numerów stron w książce
