Odory z ferm drobiu

Odory z ferm drobiu – pojęcie stosowane w odniesieniu do zapachowo uciążliwych zanieczyszczeń powietrza, emitowanych z obiektów, należących do ferm drobiu (m.in.: kur, kaczek, gęsi, indyków, przepiórek, perlic, strusi, gołębi, bażantów i kuropatw), traktowanych jako „instalacje”, dla których są opracowywane raporty o oddziaływaniu na środowisko[1].

Dotyczy poszczególnych związków chemicznych, albo mieszanin wszystkich odorantów, których ilość jest określana łącznie, metodami olfaktometrycznymi dynamicznymi[2]. Emisję zapachową (ilość emitowanych odorów) wyraża się w jednostkach zapachowych (odour unit, ou), emitowanych w jednostce czasu. Jest ona równa w przybliżeniu iloczynowi liczby drobiu na fermie przez wskaźnik emisji zapachowej. Wskaźnik emisji odorów z kurników reprodukcyjnych ze ściółką słomiastą lub z podłożem ściołowo-rusztowym wynosi: 0,13÷0,48 ou/s·kg[3]. Dla konwencjonalnej fermy drobiu średnia wartość wskaźnika wynosi ok. 0,45 ou/s·sztuka[4] i jest podobna dla wartości odorów z ferm norek.

Znana wartość wskaźnika emisji zapachowej umożliwia określanie zasięgu ponadnormatywnej uciążliwości zapachowej w otoczeniu ferm o różnej wielkości. Obliczenia są wykonywane metodami matematycznego modelowania procesu rozprzestrzeniania się odorantów[5].

Ogólna charakterystyka fermy jako źródła emisji

W 2008 r. Komisja Helsińska (HELCOM) uznała fermy wielkoprzemysłowe za punktowe źródła zanieczyszczeń rolniczych (Baltic Hot Spots)[6]. Wytyczne dotyczące technologii i instalacji stosowanych w hodowli inwentarza w krajach Unii Europejskiej zawiera dokument BAT: Reference Document on Best Available Techniques for Intensive Rearing of Poultry and Pigs, opracowany przez Techniczną Grupę Roboczą przy Europejskim biurze IPPC (Integrated Pollution Prevention and Control)[7]. Według Dyrektywy IPPC 96/91/EC o „instalacji do intensywnego chowu drobiu i świń” mówi się wtedy, gdy ferma posiada powyżej 40 000 stanowisk dla chowu drobiu (160 DJP)[1]. Dyrektywa dotyczy działalności zasadniczej oraz niektórych działań, które są bezpośrednio z nią związane, a wywierają duży wpływ na środowisko (np. rozprowadzanie odchodów zwierzęcych na grunty rolne)[8].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 sierpnia 2014 r. w sprawie rodzajów instalacji mogących powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości (Dz.U. z 2014 r. poz. 1169).
  2. ↑ J. Kośmider, B. Krajewska. Normalizacja olfaktometrii dynamicznej. Podstawowe pojęcia i jednostki miar. „Normalizacja”, 2005. (pol.). 
  3. ↑ J. L. Jugowar, M. Piotrkowski. Porównanie emisji odorów z kurników dla różnych systemów utrzymania ptaków. „Journal of Research and Applications in Agricultural Engineering”, 2011. ISSN 1642-686X. 
  4. ↑ P. Mielcarek, W. Rzeźnik. Odor Emission Factors from Livestock Production. „Polish Journal of Environmental Studies”, 2015. ISSN 1230-1485. (ang.). 
  5. ↑ B. Krajewska, J. Kośmider. Standardy zapachowej jakości powietrza. „Ochrona Powietrza i Problemy Odpadów”. 39 (6), 2005. ISSN 1230-7408. (pol.). 
  6. ↑ Najwyższa Izba Kontroli: NIK o fermach zwierząt. styczeń 2015. [dostęp 2016-04-09].
  7. ↑ Ministerstwo Środowiska: Dokument Referencyjny o Najlepszych Dostępnych Technikach dla Intensywnego Chowu Drobiu i Świń. 2005. [dostęp 2016-04-09].
  8. ↑ Ministerstwo Środowiska: Charakterystyka technologiczna hodowli drobiu i świń w Unii Europejskiej.. wrzesień 2003. [dostęp 2016-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].

Linki zewnętrzne