Nowe Kichary

wieś
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	sandomierski
Gmina	Dwikozy
Liczba ludności (2020)	256[2]
Strefa numeracyjna	15
Kod pocztowy	27-620[3]
Tablice rejestracyjne	TSA
SIMC	0790315
Położenie na mapie gminy Dwikozy Nowe Kichary
Położenie na mapie Polski Nowe Kichary
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Nowe Kichary
Położenie na mapie powiatu sandomierskiego Nowe Kichary
50°44′21″N 21°44′16″E/50,739167 21,737778[1]

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Kichary

Nowe Kichary – wieś sołecka^[4] w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, w gminie Dwikozy^[5][6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

Przez wieś przechodzi niebieski szlak turystyczny z Gołoszyc do Dwikoz.

Kichary (obecnie Nowe i Stare Kichary) w wieku XIX – wieś włościańska i osada młynarska nad rzeką Opatówką w powiecie sandomierskim, gminie Wilczyce, parafii Góry Wysokie.

W 1827 r. było tu 31 domów 212 mieszkańców. W roku 1883 było 77 domów i 368 mieszkańców oraz 880 mórg ziemi włościańskiej i 21 mórg przy osadzie młynarskiej^[7].

Od XVII wieku wieś stanowiła własność klasztoru benedyktynek w Sandomierzu aż do czasów kasaty 1819 r.

W dawnych dokumentach wieś pisano niekiedy Kuchary. Około 1350 r. dziedzicem Kichar był Bartko, mieszczanin sandomierski. Świadczy o tym kamień grobowy w przedsionku kościoła katedralnego w Sandomierzu od strony północnej z napisem łacińskim bardzo wytartym.
Około 1578 r. dziedzicem wsi był Kacper Stanisławski, był tu 1 łan, 2 osadników i 1 komornik^[8].

Od Stanisławskiego przeszły Kichary do Jacka Młodziejowskiego, podskarbiego nadwornego koronnego, starosty krzeczowskiego i Piaseckiego, który następnie sprzedał je Prokopowi z Granowa Sieniawskiemu, marszałkowi nadwornemu koronnemu, staroście ratyńskiemu. Po jego śmierci wdowa Elżbieta z Gostomskich z Leżenic Sieniawska zapisała Kichary klasztorowi benedyktynek sandomierskich w roku 1616.

Po spaleniu się 1623 r. Sandomierza, a z nim drewnianego klasztoru i kościoła benedyktynek, zakonnice były zmuszone przenieść się do Kichar, jako dziedzicznych dóbr fundatorki klasztoru, zgromadzenie mieszkało tu przez pięć lat, zamieniwszy zameczek na klasztor. W początkach września 1624 r. Bogusław Radoszewski, biskup kijowski i opat świętokrzyski konsekrował 8 września tego roku w kościele górskim Zofię Sieniawską na ksienię zakonu^[8].

• Kaplica pw. św. Rocha i św. Jacka urządzona przez benedyktynki po 1623 roku w dawnej baszcie dworu obronnego. W 1623 roku Elżbieta z Gostomskich, wdowa po Prokopie Sieniawskim z Granowa, zapisała Kichary benedyktynkom, po tym gdy spalił się ich klasztor w Sandomierzu. Dwór obronny w Kicharach był wianem dla jej córki Elżbiety, będącej ksienią klasztoru. Siostry benedyktynki opuściły Kichary w roku 1865 i przeniosły się do nowo wybudowanego klasztoru. Od tego czasu dwór popada w ruinę. Jeszcze w II połowie XIX wieku stały dwie wieże. Na początku XX wieku pozostała już tylko jedna nazwana kaplicą św. Rocha i św. Jacka. W czasie II wojny światowej wieża i otaczające ją mury zostały znacznie zniszczone. We wnętrzu zachowały się fragmenty malowideł z XVII wieku. Wpisana do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.670 z 14.04.1966 i z 14.06.1977)^[9].
• Kapliczka latarniowa, jedna z pięciu tzw. latarni chocimskich pochodząca z końca XVII w. (nr rej.: A.947/1-5 z 25.08.2021)^[9].

• Stare Kichary

• Aleksander Bastrzykowski: Monografia historyczna parafii Góry Wysokie Sandomierskie. Sandomierz: 1936.