Nina Terentiew

Nina Terentiew-Kraśko
Ilustracja
Nina Terentiew-Kraśko (2023)
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1946
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Nina Barbara Terentiew-Kraśko z domu Arcimowicz[potrzebny przypis] (ur. 14 marca 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka, prezenterka telewizyjna, w latach 1998–2006 dyrektor programowa TVP2, w latach 2007–2023 dyrektor programowa telewizji Polsat. Od stycznia 2023 roku członek rady nadzorczej Telewizji Polsat[1].

Życiorys

Córka Jerzego Arcimowicza. Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1970–1971 odbyła staż zawodowy w Polskim Radiu Koszalin[2]. Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczęła w 1971 w Redakcji Publicystyki Kulturalnej. Przygotowywała program kulturalny Pegaz. Później przygotowywała liczne filmy dokumentalne, reportaże i audycje poświęcone kulturze. Wśród programów, które sama prowadziła przez blisko 30 lat, były głównie rozmowy z zaproszonymi gośćmi w ramach cyklów XYZ, Rozmowy z..., Bezludna wyspa, Babskie gadanie i Zwierzenia kontrolowane.

Pod koniec lat 80. (około 1987) wprowadziła na antenę Programu II (TVP2) pierwszy w Polsce program poranny (śniadaniówkę) – „Telewizja Śniadaniowa”[3][4][5].

W 1980 została kierownikiem redakcji publicystyki TVP, a w 1986 szefem zespołu artystycznego TVP2, a w 1991 została dyrektorem ds. artystycznych TVP2. W 1991 uzyskała nominację na stanowisko zastępcy dyrektora ds. programowych TVP2. Od 1998 pełniła funkcję dyrektora programowego TVP2. 6 czerwca 2006 złożyła rezygnację, lecz zgodnie z okresem wypowiedzenia telewizyjnej Dwójce przewodziła do września 2006. Wraz z rezygnacją z funkcji dyrektora programowego TVP2 odeszła z Telewizji Polskiej.

Od 1 października 2006 do kwietnia 2007 była doradcą programowym właściciela oraz zarządu Telewizji Polsat ds. produkcji polskiej. Od kwietnia 2007 do stycznia 2023 pełniła funkcję dyrektora programowego Polsatu. W 2023 została członkiem rady nadzorczej Polsatu[1].

Jest autorką książki-zbioru wywiadów Zwierzenia kontrolowane.

Działała w Fundacji Jolanty Kwaśniewskiej „Porozumienie bez barier”, należy do klubu „22” kierowanego przez Henrykę Bochniarz.

Życie prywatne

Pierwszym mężem był Robert Terentiew, dziennikarz, publicysta, z którym ma syna Huberta[6], zaś drugim mężem dziennikarz Tadeusz Kraśko (ojciec Piotra Kraśki)[6]. Oba małżeństwa zakończyły się rozwodami.

Media

Telewizja Polska (1971-2006)

  • 1980–1986: Kierownik Redakcji publicystycznej TVP.
  • 1986–1991: Szef zespołu artystycznego TVP2.
  • 1991–1998: Zastępca dyrektora ds. programowych w TVP2.
  • 1998–2006: Dyrektor programowy w TVP2.

Polsat (od 2006)

  • 2006–2007: Doradca programowy Polsatu.
  • 2007–2023: Dyrektor programowy Polsatu.
  • od 2023: Członek rady nadzorczej Polsatu.

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ a b W Polsacie zaczyna się era Edwarda Miszczaka. Czy odniesie sukces? [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2023-01-16] (pol.).
  2. ↑ Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.): Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 739. ISBN 83-223-2644-0.
  3. ↑ W telewizji Nina Terentiew spędziła 52 lata. I jeszcze z niej nie odchodzi. 'Nadal będą liczyć się z jej zdaniem' [online], www.wirtualnemedia.pl, 21 stycznia 2023 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
  4. ↑ Od kilku lat jest pani związana z Polsatem. Nie próbowała pani namówić szefostwo stacji do stworzenia programu śniadaniowego?, [w:] Michał Misiorek, Alicja Resich: "Nie przepadam za łączonymi nazwiskami. Uważam je za przejaw zawłaszczania kobiety", plejadapl, 6 listopada 2020 [dostęp 2023-07-10] (pol.).
  5. ↑ Władysław Staśkiewicz (red.), TV, „Gazeta Jarocińska” (1), Spółka Wydawnicza "Aldus", 5 października 1990, s. 7-8 [dostęp 2023-07-10].
  6. ↑ a b Caryca mediów, Nina Terentiew, nie zna słowa "emerytura". polskatimes.pl. [dostęp 2013-12-12].
  7. ↑ M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 160.
  8. ↑ M.P. z 1999 r. nr 7, poz. 92.
  9. ↑ Указ Президента України № 1302/2004. president.gov.ua. [dostęp 2011-04-29]. (ukr.).
  10. ↑ Czerwona Kokardka w Polsce na stronie Krajowego Centrum ds. AIDS. aids.gov.pl. [dostęp 2012-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia 2012)].