Po zakończeniu wojny został adiutantem księcia Aleksandra I Battenberga, a następnie w 1887 szefem Departamentu Inspekcji Wojskowej w ministerstwie wojny. W stopniu majora objął w 1888 dowództwo 10 pułku piechoty, rok później został szefem sztabu 4 Brygady, a w 1890 dowodził 1 pułkiem kawalerii[1]. W stopniu podpułkownika w 1891 objął stanowisko zastępcy szefa sztabu armii, a od 1894 szefa sztabu armii. W tym czasie uczestniczył w rozmowach z Rumunią na temat rozwiązania sporów granicznych w Dobrudży. W 1896 stanął na czele resortu wojny w gabinecie Konstantina Stoiłowa[1]. Prowadził w tym czasie rozmowy z oficerami bułgarskimi, którzy w latach 1886–1887 wyjechali do Rosji namawiając ich do powrotu do kraju[2].
Po odejściu z ministerstwa objął dowództwo 5 presławskiej dywizji piechoty, a w 1903 już w stopniu generała majora 2 trackiej dywizji piechoty. W 1907 został naczelnikiem 2 Okręgu Inspekcji Wojskowej[1].
W czasie I wojny bałkańskiej dowodził 2 Armią, wraz z nią zdobył twierdzę w Adrianopolu[3]. W czasie II wojny bałkańskiej podległe mu jednostki stawiały opór całej armii greckiej. 18 lipca 1913 został przeniesiony do Sztabu Głównego, a w sierpniu 1913 zakończył służbę wojskową. W czasie I wojny światowej udzielał się jako publicysta i przewodniczący Towarzystwa Oficerów Rezerwy[1]. 6 maja 1936 otrzymał awans na stopień generała piechoty. Zmarł 10 września 1940 w Sofii[1].
Pozostawił wspomnienia z okresu służby w armii bułgarskiej. Ukazały się drukiem w 1996 w dwóch tomach pt. Спомени 1861–1918, w opracowaniu Eleny Statełowej i Radosława Popowa[4].
