Niebo (ang. Heaven) – wiersz angielskiego poety George’a Herberta (1593–1633)^[1], czołowego przedstawiciela poezji metafizycznej siedemnastego wieku.

Omawiany wiersz składa się z dwudziestu wersów i należy do najkunsztowniejszych utworów napisanych kiedykolwiek po angielsku. Podobnie jak całość dzieła poetyckiego George'a Herberta, porusza problematykę religijną^[2].

:::O who will show me those delights on high?

:::Echo. I.

:::Thou Echo, thou art mortall, all men know.

:::Echo. No.

:::Wert thou not born among the trees and leaves?

:::Echo. Leaves.

:::And are there any leaves, that still abide?

:::Echo. Bide.

:::What leaves are they? impart the matter wholly.

:::Echo. Holy.

Liryk realizuje model bardzo trudnego w praktycznej realizacji wiersza echowego. Wersy nieparzyste są jambiczne pięciostopowe, zaś parzyste jednozgłoskowe.

:::Are holy leaves the Echo then of blisse?

:::Echo. Yes.

:::Then tell me, what is that supreme delight?

:::Echo. Light.

:::Light to the minde : what shall the will enjoy?

:::Echo. Joy.

Wiersz jest rozmową podmiotu lirycznego z echem. Poeta próbuje się dowiedzieć czegoś o niebie i otrzymuje odpowiedź, że nagroda dla świątobliwych ludzi jest wieczna.

:::But are there cares and businesse with the pleasure?

:::Echo. Leisure.

:::Light, joy, and leisure ; but shall they persever?

:::Echo. Ever.

Dokładniej wiersz Herberta zanalizowała Inge Leimberg^[3].

Omawiany utwór przekładali na język polski Stanisław Barańczak^[4] i Wiktor Jarosław Darasz^[5].