PROFILPELAJAR.COM

Ludowy Komisariat Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR (ros. Народный комиссариат государственной безопасности СССР, NKGB) – istniejący od lutego do lipca 1941, oraz od kwietnia 1943 do marca 1946 radziecki urząd (odpowiednik ministerstwa) realizujący zadania m.in. wywiadu zagranicznego, kontrwywiadu oraz służby bezpieczeństwa wraz z jednostką śledczą do spraw specjalnych. Przekształcony w Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR (MGB).

Reorganizacja służb specjalnych ZSRR w lutym 1941

W lutym 1941 na polecenie Sekretarza Generalnego KC WKP(b) Józefa Stalina część struktur służb specjalnych, w tym wywiad zagraniczny i kontrwywiad, została wyłączona z Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD) i stała się częścią nowego urzędu – Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR. Na jego czele stanął Wsiewołod Mierkułow.

NKWD pozostało pod zwierzchnictwem Ławrientija Berii i zasadniczo zajmowało się wewnętrznymi sprawami policyjnymi i projektami budowlanymi na dużą skalę.

Struktura organizacyjna w lutym 1941

Ludowy Komisarz Bezpieczeństwa Państwowego – komisarz bezpieczeństwa państwowego III rangi Wsiewołod Mierkułow
- pierwszy zastępca – komisarz b. p. III rangi Iwan Sierow
- zastępca – komisarz b. p. III rangi Bogdan Kobułow
- zastępca – komisarz b. p. II rangi Michaił Gribow

Sekretariat LKBP – szef komisarz b.p. Wasilij Gołowanow
Zarząd I (wywiad zagraniczny) – szef starszy major b.p. Paweł Fitin
Zarząd II (kontrwywiad) – szef komisarz b.p. III rangi Piotr Fiodotow
Zarząd III (tajno-polityczny) – szef komisarz b.p. III rangi Sołomon Milsztejn
Służba Śledcza (na prawach zarządu) – szef mjr b.p. Lew Włodzimirski
Zarząd Komendanta Moskiewskiego Kremla – szef gen. mjr Nikołaj Spiridonow
Wydział I (ochrona rządu) – szef komisarz b.p. III rangi Nikołaj Własik
Wydział II (ewidencyjno-statystyczny) – szef st. mjr b.p. Leonid Basztakow
Wydział III (rewizje, zatrzymania, inwigilacja) – szef st. mjr b.p. Dmitrij Szadrin
Wydział IV (technika operacyjna) – Jewgienij Łapiszyn
Wydział V (szyfry) – mjr b.p. Aleksej Kopytcew
Wydział Kadr – Michaił Gribow
Wydział Administracyjno-Gospodarczo-Finansowy (ACHFO) – A. Dawydow

Reorganizacja z lipca 1941 roku

Do stanu poprzedniego powrócono już w lipcu tego samego (1941), po wybuchu wojny z III Rzeszą. Struktury byłego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego przeniesiono do NKWD jako samodzielne jednostki w randze zarządów, z zachowaniem ich numeracji.

Powody reorganizacji

Amerykański analityk wywiadu, John Dziak, pisze w swej książce – Chekisty: A History of KGB (1988) między innymi:

Tych szczególnych zmian organizacyjnych nigdy w pełni nie wyjaśniono, ale być może miały one coś wspólnego z wchłonięciem przez ZSRR podbitych krajów i narodów – Estonii, Litwy, Łotwy, części Polski i oderwaniem od Rumunii Besarabii i północnej Bukowiny. Liczba aresztowań, deportacji, egzekucji i łagrów zwiększyła się, a to wymagało zreorganizowanych i zwiększonych sił bezpieczeństwa.
(....) Szok spowodowany agresją i szybkimi postępami Wehrmachtu doprowadził w lipcu 1941 do fuzji i oba organy znowu połączyły się jako NKWD pod kierownictwem Berii.
(....) Zwycięstwa pod Stalingradem stworzyły perspektywę odzyskania wojennych strat, stąd ponowny rozdział, jak ten z 1941 (NKWD – NKGB).

Powtórny rozdział w 1943

Powtórny rozdział służb i tym samym ponowne utworzenie Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego (na czele którego stanął ponownie Wsiewołod Mierkułow) nastąpiło na mocy postanowienia Biura Politycznego KC WKP(b) z 14 kwietnia 1943^[1]. Taki system utrzymał się przez następne trzy lata, czyli do 1946:

Sekretariat^[2]
1 Zarząd (wywiad) – st. mjr b.p. Paweł Fitin
2 Zarząd (kontrwywiad) – komisarz b.p. III rangi Piotr Fiodotow
3 Zarząd (transportowy) – komisarz b.p. III rangi Sołomon Milsztejn^[3]
4 Zarząd (dywersyjny) – komisarz b.p III rangi Paweł Sudopłatow
5 Zarząd (szyfrowo-dekryptażowy) – Iwan Szewielow^[4]
6 Zarząd (ochrona) – komisarz b.p. III rangi Nikołaj Własik
Zarząd Komendanta Moskiewskiego Kremla (ochrona Stalina) – gen. mjr Nikołaj Spiridonow
Zarząd Administracyjno-Gospodarczo-Finansowy^[5]
Jednostka Śledcza do Specjalnie Ważnych Spraw (szpiegostwo i działalność antyradziecka)
Wydział «A» (ewidencji i archiwum)
Wydział «B» (zastosowanie techniki operacyjnej – podsłuchy, obserwacja)
Wydział «W» (przegląd korespondencji)
Wydział Kadr^[6].

W listopadzie 1945 utworzono wydział «К» (kontrwywiadowczego zabezpieczenia obiektów przemysłu jądrowego). W styczniu 1946 z Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych został przekazany Wydział «С» (działalność wywiadowcza w zakresie problematyki jądrowej)^[7].

Dalsza reorganizacja była dokonywana już w ramach nowej struktury – Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego, utworzonego 15 marca 1946^[8].

Reorganizacja z 1946 roku

Po przekształceniu w 1946 komisariatów ludowych w ministerstwa istniały niezależnie: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Министерство внутренних дел, Ministierstwo Wnutriennych Dieł – MWD) i Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego (Министерство государственной безопасности, Ministierstwo Gosudarstwiennoj Bezopastnosti – MGB).

Przypisy

↑ Очерки истории российской внешней разведки, w 6 tomach, tom IV, Moskwa 1999
↑ łączył funkcje zarządzania bezpieczeństwem wewnętrznym Komisariatu
↑ w tym praca agenturalno-śledcza w sektorach ekonomicznym (były Zarząd Ekonomiczny - EKU) NKWD, bezpieczeństwa wewnętrznego (były Zarząd Tajno-polityczny – SPU) NKWD ZSRR)
↑ Петров. Н. В.: Кто руководил органами госбезопасности 1941 – 1954. Справочник, Общество «Мемориал»/«Звенья» Москва 2010
↑ Komisariat prowadził szeroką działalność ekonomiczną, podlegało mu szereg przedsięwzięć, budowy, kopalnie itp.
↑ Кокурин А.И., Петров И.В.: Лубянка. Органы ВЧК-ОГПУ-НКВД-КГБ. 1917-1991, Moskwa 2004, Uwaga: przypis nie dotyczy osady personalnej.
↑ Антонов В., Карпов В.: Тайные информаторы Кремля, Moskwa 2000
↑ ГУГБ – Главное Управление Государственной Безопасности НКВД СССР (1934-1941). [w:] Проект «Правозащитники против пыток» [on-line]. 2011-2014. [dostęp 2014-10-13]. (ros.).

Bibliografia

John Dziak: Chekisty: A History of KGB, 1988
Piotr Kołakowski: NKWD i GRU na Ziemiach Polskich (Kulisy wywiadu i kontrwywiadu), Dom Wydawniczy Bellona Warszawa 2002