Siedziba kabaretu na rogu ulic Jasnej 3 i Sienkiewicza 7 w Warszawie
Morskie Oko – teatr rewiowy działający w Warszawie w latach 1925[3]–1933. Kabaret w latach 1925–1927 nosił nazwę Perskie Oko, a w 1927 Nowe Perskie Oko.
Niemal od pierwszego programu, styl i rozmach rewii zagroziły nie tylko teatrowi Qui Pro Quo, ale też przyczyniły się do upadku Teatru Stańczyk[3].
Siedziba kabaretu mieściła się początkowo przy Nowym Świecie 63 (1925–11 września 1926), gdzie dysponowano salą na 1000 miejsc. Następnie scena mieściła się przy ul. Marszałkowskiej 125, w dawnym Teatrze Nowym (11 września 1926–28 sierpnia 1927). Ostatnia siedziba teatru Perskie Oko znajdowała się przy ul. Karowej 18 (30 sierpnia 1927–4 września 1927), była to sala na 450 miejsc[1]. W wyniku sporu o własność nazwy „Perskie Oko” w listopadzie 1927 powstał teatr Nowe Perskie Oko.
Natomiast 16 marca 1928 odbyła się inauguracja teatru Morskie Oko z siedzibą na rogu ulic Jasnej 3 i Sienkiewicza 7[4]. Za założyciela ostatecznego teatru Morskie Oko uważany jest Andrzej Włast[5].
„Przegląd Mody” z 1929 referował, że teatr Morskie Oko to jedyny prowadzony na europejską skalę music hall w Warszawie[6]. Powstawały tam szlagiery przedwojennej Warszawy, m.in. slow-foxFanny GordonPod samowarem ze słowami Andrzeja Własta, który był wykonywany w kwietniu 1931 w rewii Podróż na księżyc[7] transmitowanej przez Polskie Radio.
Morskie Oko było teatrem zawsze podkreślającym swoją warszawskość. Tytuły rewii często zawierały nazwę stolicy: Dla ciebie Warszawo czy Klejnoty Warszawy. Teatr jest jedną z legend przedwojennej Warszawy. To m.in. dzięki niemu stolica zyskała miano „Paryża Północy”[8].
Specjalnością teatru były naśladujące paryski szyk programy rewiowe, których ważnym składnikiem były także występy taneczne oraz akrobatyczne. Słynne były zespoły girlsowe Morskiego Oka, które prowadził w tym teatrze Eugeniusz Koszutski[8]. Na scenie Morskiego Oka wykorzystywano nowatorskie jak na ówczesne czasy rozwiązania techniczne (np. w rewii 1000 pięknych dziewcząt wykorzystano system specjalnie ustawionych luster, dzięki czemu widz mógł na scenie zobaczyć liczbę tancerek obiecaną w tytule przedstawienia).
Programy (rewie), które zaprezentowano w Morskim Oku, to m.in.:
Historię „warszawskiego Casino de Paris”, bo tak nazywano teatr Morskie Oko, zamknęła Rewia Warszawy. Premiera odbyła się 3 czerwca 1933. Do upadku sceny z pewnością przyczynił się kryzys gospodarczy, który na początku lat trzydziestych szczególnie boleśnie dotknął Polskę i zubożył społeczeństwo, lecz także wygórowane żądania finansowe największych gwiazd, które doprowadziły kasę teatralną do ruiny. Ponadto rewia w paryskim stylu przestała być modna, ustępując miejsca komedii muzycznej. 9 lipca teatr ostatecznie zamknięto[8].
.jpg)
.png)