Był poddanym króla Gruzji Herakliusza II, w którego pałacu przez pewien czas służył, aż został z nieznanych powodów uwięziony. Po zwolnieniu w
osiadł do Şıxlı, gdzie spędził resztę życia i zmarł[1]. W utworach swych krytykował klasę rządzącą oraz ucisk feudalny. Jego twórczość miała pesymistyczny i realistyczny charakter[2]. Sam Vidadi był pobożnym muzułmaninem, dużo czasu poświęcającym modlitwie[1].
Prowadził poetycki dialog ze swoim przyjacielem, być może krewnym Mollą Pənahem Vaqifem (1717–1797)[2]. Poezja Vidadiego z elementami mistycyzmu przypominała styl aszik – wędrownego trubadura lub barda.
