6 lipca 1757 został wyświęcony na biskupa Baczki. Z prywatnych środków utrzymywał szkołę teologiczną w stolicy eparchii, wspierał również szkoły łacińsko-słowiańskie, sprowadzał do nich nauczycieli, w tym rosyjskiego badacza Kriżanowskiego oraz Jovana Rajicia[1].
W 1774 na własną prośbę został przeniesiony na katedrę temeszvarską. Dwukrotnie pełnił obowiązki locum tenens metropolii karłowickiej – po śmierci metropolity Jana w 1773 i po śmierci metropolity Wincentego siedem lat później. W 1781, po rocznym wakacie na urzędzie metropolity karłowickiego, został jednogłośnie wybrany przez sobór duchowieństwa i świeckich Serbów w Austrii na następcę Wincentego. Jako metropolita rozpoczął starania na rzecz otwarcia w Temesvarze seminarium duchownego dla prawosławnych Serbów i Rumunów, z wykładowcami obydwu narodowości i nowoczesnym programem nauczania uwzględniającym zarówno treści typowo teologiczne, jak i ogólnokształcące, świeckie. Prace nad organizacją szkoły przedłużyły się jednak na tyle, że z jej otwarcia zrezygnowano, zorganizowane zostało jedynie seminarium duchowne w Sremskich Karlovcach[1].
W okresie sprawowania przez niego urzędu część serbskich monasterów w Austrii została zlikwidowana w ramach polityki józefińskiej[1].
W 1790 zmarł nagle w Wiedniu, gdzie razem z innymi serbskimi biskupami miał zamiar domagać się zrównania Serbów w prawach z pozostałymi mieszkańcami kraju oraz zgody na zwołanie nowego soboru duchowieństwa i świeckich[1]. Został pochowany w soborze w Szentendre[1].
Przypisy
↑ abcdefg biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvatesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, ss.338–339.
