Jaskinia składa się z dwóch części odkrytych w różnych latach.
Część z dolnym otworem
Tę część jaskini stanowi salka do której z otworu wejściowego można się dostać przez niewielką studzienkę. Odchodzi od niej parę krótkich korytarzyków oraz 3,5-metrowa studzienka. Na jej dnie zaczyna się wysoki korytarz prowadzący do małej salki. Stąd idą dwie krótkie, bardzo ciasne szczeliny zakończone zawaliskiem i biegnące do drugiej części jaskini[2].
Część z górnym otworem
Ta część jaskini to przede wszystkim 20-metrowa Studnia Jubileuszowa. Z otworu wejściowego dochodzi się do niej korytarzem przez Prożek z Kamykiem. Zaraz nad dnem studni w ścianie znajduje się wejście do meandra o długości 10 metrów, który biegnie stromo w górę, kończąc się niedostępną szczeliną. Na dnie studni jest wąski przełaz, który prowadzi do Beznadziejnej Salki. Stąd:
można zejść jeszcze około 3 metrów do kończącej się ślepo szczeliny.
w zachodniej części sali znajdują się dwa połączone ze sobą kominy. Pierwszy z nich ma 5 metrów wysokości, drugi 15 metrów. Oba kończą się zawaliskami.
w północnej części sali znajduje się zwężenie nie do przejścia, za którym znajduje się druga część jaskini[2].
Jaskinia (dolny otwór) została odkryta 13 września 1959 r. przez grotołazów z Zakopanego. Osiągnięto w niej 6,6 metrów długości i nadano nazwę Mnichowa Studnia Wyżnia.
Górny otwór został odkryty 8 grudnia 2001 roku przez Zbigniewa Tabaczyńskiego ze Speleoklubu Tatrzańskiego.
20 stycznia 2002 roku Krzysztof Dudziński i Zbigniew Tabaczyński zjechali Studnią Jubileuszową i po odgruzowaniu zawaliska na dnie odkryli Beznadziejną Salkę i kominy.
Odkryto wtedy, że ta nowo odkryta jaskinia stanowi część Mnichowej Studni Wyżniej. Łączy się z nią przez nieprzebyte do tej pory zawalisko[4].
Przypisy
↑Tatry polskie. Mapa topograficzna 1:10 000. Zarząd Topograficzny Sztabu Generalnego WP, Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe, 1984
