Mitiaro – wyspa wchodząca w skład Południowych Wysp Cooka, należąca administracyjnie do terytorium zależnego Nowej Zelandii – Wyspy Cooka. Wyspa stanowi jednocześnie jednostkę administracyjną o takiej samej nazwie.
Wyspa ma powierzchnię 22,3 km², a zamieszkana jest przez 155 mieszkańców (dane na 2016). Wyspa jest wyniesionym atolem – dawną rafę stanowi ciągnący się wzdłuż wybrzeża wał wysoki do 15 m n.p.m., za którym znajduje się bagnista niecka z licznymi jeziorami (z których największe to Te Rotonui) będąca pozostałością dawnej laguny. W północnej części wyspy znajduje się lotnisko.
Na wyspie znajdują się cztery wioski (Atai, Auta, Mangarei i Takaue) skupione obok siebie na zachodnim wybrzeżu.
Wyspa została odkryta w 1823, a od 1888 wraz z innymi wyspami archipelagu stanowi protektorat brytyjski, zwany od 1891 Cook Islands Federation. W 1901 atol wraz z całymi Wyspami Cooka został przekazany Nowej Zelandii.
Demografia
Liczba ludności zamieszkującej wyspę Mitiaro[1]:
| 1971
|
1976
|
1981
|
1986
|
1996
|
2001
|
2006
|
2011
|
2016
|
| 331
|
305
|
256
|
273
|
319
|
230
|
219
|
189
|
155
|
Od połowy XX wieku, pomimo wysokiego przyrostu naturalnego, liczba ludności wyspy spada. Głównym powodem takiego stanu rzeczy jest emigracja zarobkowa na największą i najludniejszą spośród Wysp Cooka Rarotongę oraz do Nowej Zelandii[2][3].
Przypisy
- ↑ Cook Islands 2016 Census Main Report [online], Ministry of Finance and Economic Management, s. 16 [dostęp 2021-11-26] .
- ↑ WiesławW. Maik WiesławW., Australia, Oceania, Antarktyda, wyd. 1, Poznań: Wydawn. Kurpisz, 1998, s. 191, ISBN 83-87621-02-1, OCLC 42656234 [dostęp 2021-11-28] .
- ↑ TadeuszT. Olszewski TadeuszT., Geografia ekonomiczna Australii i Oceanii, wyd. 2 uaktualnione, Warszawa: Państwowe Wydaw. Ekonomiczne, 1988, s. 343, ISBN 83-208-0536-8, OCLC 749373056 [dostęp 2021-11-28] .
Linki zewnętrzne
