Mirosław Ochocki herbu Ostoja, ps. Mirosław Ostoja-Ochocki, Mirosław Ostoja Ochocki (ur. 4 marca 1927 w Brodnicy, zm. 12 czerwca 1988 w Łodzi^[1]) – pisarz, poeta, krytyk literacki, pracownik naukowy Uniwersytetu Łódzkiego oraz Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi^[1].

Podczas II wojny światowej przebywał w Niemczech na robotach przymusowych. Po wojnie studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego^[2], gdzie następnie buł pracownikiem naukowym w Katedrze Literatury Polskiej Oświecenia, Pozytywizmu i Młodej Polski, a także pracował jako wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Jako poeta zadebiutował wierszem „Chwile te ciche” opublikowanym w „Głosie Katolickim” w 1946. Jego debiutancką prozą było opowiadanie „Jasne Słowa”, również w „Głosie Katolickim”. Od 1954 zajmował się krytyką literacką w czasopiśmie „Łódź Literacka”. Ponadto przekładał wiersze, m.in. W. H. Audena, Becketta, Camusa, Reverdy’ego, Michaux^[1].

Był członkiem redakcji łódzkich czasopism „Kronika” (1957) oraz „Osnowa” (1969–1971), pracował także w łódzkiej telewizji^[3]. Wydał zbiór wierszy „Nie ma Jerzego” (1957)^[1]. Jego dorobek literacki jest rozproszony jest w wielu czasopismach i antologiach^[1].

Mieszkał w Łodzi, w kamienicy przy ul. Kościuszki 98 (Dom Literatów w Łodzi), na której wisi tablica upamiętniająca znanych literatów (w tym jego) związanych z tym miejscem^[4].

Został pochowany na cmentarzy komunalnym Doły w Łodzi (Kwatera: XXIX, Rząd: 29, Grób: 6)^[5].