W towarzystwie samego Kazimierza Jagiellończyka i jego synów, Mikołaj piął się w hierarchii urzędniczej Wielkiego Księstwa Litewskiego – od urzędu namiestnika smoleńskiego przez kasztelaniętrocką aż po funkcję kanclerza wielkiego litewskiego. To właśnie Mikołajowi Radziwiłłowiczowi następne pokolenia Radziwiłłów zawdzięczają położenie podwalin pod przyszłą potęgę rodu. Dzięki królewskim nadaniom i innym nabytkom terytorialnym Mikołajowi udało się zgromadzić dobra, które w przyszłości stały się rdzeniem radziwiłłowskiegolatyfundium, m.in. Kiejdany i Birże[2]. Nie bez znaczenia dla przetrwania rodu kluczową rolę odegrało pozostawienie przez trzykrotnie żonatego Mikołaja Radziwiłłowicza - pięciorga dzieci, w tym czterech synów, z czego Jan, Jerzy i Mikołaj zapoczątkowali trzy oddzielne linie rodu[2][3].
Jednak największą karierę zrobiła jego córka Anna I Radziwiłł. Wyznacznikiem potęgi domu Radziwiłłowskiego było jej wydanie za księcia mazowieckiego Konrada III Rudego. O to małżeństwo zabiegał sam książę Konrad, który potrzebował finansowego i politycznego wsparcia w konflikcie z Jagiellonami o utrzymanie suwerenności Mazowsza. Z kolei dla rodu Radziwiłłów była to szansa na związanie się z domem panującym. Po śmierci męża w 1503 r. aż do swojej śmierci skutecznie broniła suwerenności krainy Mazowsza przed Jagiellonami[2].
Dzięki wszystkim tym zabiegom Radziwiłłowie stali się jednym z najpotężniejszych ówcześnie żyjących rodów, mających wpływy w większość poważnych struktur państwa[4].
.jpg)
.jpg)
