Posiadał brata Andrzeja – podczaszego inowrocławskiego oraz Ścibora – wielmożę węgierskiego.
Często przebywał na dworze węgierskim, w latach 1389–1392, 1395, 1396–1397, biorąc prawdopodobnie udział w wojnie przeciwko Turkom. Cieszył się również zaufaniem króla Władysława Jagiełły, który pozostawił go na urzędzie w momencie przejęcia ziemi bydgoskiej od Opolczyka (1392)
6 maja 1399 r. jako kasztelan bydgoski znalazł się w gronie testatorów na dokumencie wystawionym przez Władysława Jagiełłę w Inowrocławiu.
Złożył urząd w tym samym 1399 r., po czym udał się na Węgry w celu objęcia swych rozległych dóbr. Walczył w bitwie pod Grunwaldem po stronie Polski. Razem ze swoim bratem Ściborem ze Ściborzyc łagodził liczne konflikty między Władysławem Jagiełłą a Zygmuntem Luksemburczykiem. Zmarł przed 1411 r.
Mikołaj ze Ściborza herbu Ostoja ożeniony był z Krzemką, córką Krzesława z Łowiczek herbu Łabędź, miecznika gniewkowskiego. Z tego małżeństwa zrodziło się dwóch synów: Ścibor z Rożnatowa i Mikołaj Szarlejski, wojewoda inowrocławski i brzesko-kujawski, przywódca armii Związku Pruskiego.
Z. Zyglewski, Późnośredniowieczne urzędy i urzędnicy w powiecie bydgoskim. Urzędnicy ziemscy – starostowie, burgrabiowie [w:] Prace Komisji Historii Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego. T.16. Bydgoszcz jako ośrodek administracyjny na przestrzeni wieków. Zbiór studiów pod red. Zdzisława Biegańskiego i Włodzimierza Jastrzębskiego. Bydgoszcz 1998.
J. Sperka, Otoczenie Władysława Opolczyka w latach 1370-1401, Katowice 2006.
S.A. Sroka, Ścibor ze Sciborzyc. Rys biograficzny, [w:] "Polska i jej sąsiedzi w późnym średniowieczu", Kraków, Towarzystwo Naukowe "Societas Vistulana" 2000.
I. Nagy, Magyarorszag Csaladai: Czimerekkel T.10, str.370-372, Pest 1863.
