Mihal Zallari

Mihal Zallari
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 września 1894
Frashër

Data i miejsce śmierci

17 marca 1976
Tirana

Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego
Okres

od 11 listopada 1943
do 14 września 1944

Poprzednik

Idhomeno Kosturi

Następca

Omer Nishani

Minister kultury
Okres

od 14 września 1944
do 4 listopada 1944

Następca

Kolë Tromara

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons

Mihal Zallari (ur. 25 września 1894 we wsi Frashër k. Përmetu, zm. 17 marca 1976 w Tiranie[1]) – albański polityk, dziennikarz i poeta, minister kultury (1944).

Życiorys

Był synem urzędnika osmańskiego Marko Zallariego. W wieku 12 lat przeniósł się wraz z rodziną do Stambułu[2][3]. Kształcił się w niemieckojęzycznej szkole w Stambule, a następnie na uniwersytecie w Grazu w zakresie nauk politycznych[3]. W czasie studiów został wybrany przewodniczącym organizacji skupiającej Albańczyków studiujących w Grazu. W latach 1922–1924 wydawał tygodnik Djalëria[4]. W 1925 ukończył studia i powrócił do Albanii, gdzie podjął pracę nauczyciela w gimnazjum w Gjirokastrze[2]. W 1930 przeniósł się do Tirany. W latach 30. nadal pracował jako nauczyciel, ale także publikował w czasopismach Kombi (Naród) i Bashkimi (Jedność) teksty o tematyce społeczno-politycznej oraz utwory poetyckie.

Po zajęciu Albanii w 1943 przez wojska niemieckie został wybrany członkiem tymczasowych władz (Komitetu Wykonawczego), a następnie deputowanym do parlamentu z okręgu Gjirokastra. 9 listopada 1943, po zamachu na Idhomeno Kosturiego Zallari został wybrany przewodniczącym parlamentu (funkcję tę pełnił do września 1944). W 1944 Zallari interweniował u niemieckich władz okupacyjnych w sprawie pracowników Radia Tirana, podejrzewanych o sympatie komunistyczne, blokując decyzję o ich aresztowaniu. W 1944 nie skorzystał z możliwości ucieczki do Niemiec i pozostał w kraju[2].

W 1944 został zatrzymany przez komunistyczny oddział partyzancki i stanął przed sądem wojskowym pod zarzutem kolaboracji. Skazany w marcu 1945 na karę 30 lat więzienia trafił do Burrelu, gdzie odbywał większość kary[5]. Po 18 latach wyszedł w kwietniu 1962 na wolność i zamieszkał w Tiranie. Pracował początkowo w Instytucie Historii, a następnie w wydawnictwie Naim Frasheri jako tłumacz i korektor tekstów, ale po kilku latach został pozbawiony tej pracy[3]. Etykietka „wroga ludu” spowodowała, że w jego pogrzebie w 1976 wzięła udział tylko najbliższa rodzina.

Był żonaty, miał córkę Elsę (ur. 1935).

Przypisy

  1. ↑ Kastriot Dervishi: Kryeministrat dhe ministrat e shtetit shqiptar në 100 vjet. Anëtarët e Këshillit të Ministrave në vitet 1912-2012, jetëshkrimet e tyre dhe veprimtaria e ekzekutivit shqiptar. Tirana: Shtepia Botuese 55, 2012, s. 257.
  2. ↑ a b c Çelo Hoxha: Fjalor Enciklopedik i Viktimave te Terrorit Komunist, tom IX. Tirana: 2020, s. 150–151. ISBN 978-9928-168-01-6. (alb.).
  3. ↑ a b c Nopça, si i zbërtheu besimin dhe bestytnitë e shqiptarëve [online], shqiptarja.com [dostęp 2024-11-23] (alb.).
  4. ↑ Elsa Zallari-Poga – e bija e Mihal Zallarit: Im ate ne politike edhe pse e priste burgu [online], panorama.com.al [dostęp 2022-11-25] (alb.).
  5. ↑ Mihal Zallari [online], kujto.al [dostęp 2022-07-17] (alb.).

Bibliografia