Mieczysław Skalski (major)

Mieczysław Skalski
major saperów major saperów
Data urodzenia

27 marca 1891 lub 1893

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
6 Pułk Piechoty Legionów,
Wojskowy Instytut Badań Inżynierii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej

Mieczysław Skalski (ur. 27 marca 1891 lub 1893, zm. ?) – major inżynier saperów Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Urodził się 27 marca 1891[1] lub 1893[2]. Po wybuchu I wojny światowej jako członek drużyn strzeleckich wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 6 kompanii 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. Został ranny i superarbitrowany 28 czerwca 1917 w Lublinie uznany za inwalidę, zdolnego do służby w pospolitym ruszeniu bez broni.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym zatrzymanym w służbie czynnej, przydzielonym do 6 pułku piechoty Legionów w garnizonie Wilno[5][6]. W 1924, jako oficer nadetatowy tej jednostki, był w kadrze naukowej Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów[7]. W 1928 pozostawał oficerem zawodowym 6 pułku piechoty Legionów[8]. Został awansowany do stopnia majora w korpusie oficerów zawodowych inżynierii i saperów ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[9]. W 1932 był przydzielony do Wojskowego Instytutu Badań Inżynierii[10]. Pełnił funkcję zastępcy szefa WIBI. Został przeniesiony w stan spoczynku.

Jako emerytowany oficer wstąpił do służby państwowej. Pełnił stanowisko szefa Wydziału Ogólnego w Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego, delegowany do Ministerstwa Skarbu. Stamtąd z dniem 1 lipca 1937 został mianowany naczelnikiem Wydziału Społeczno-Politycznego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych[11].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-06-17].
  2. ↑ Roczniki Oficerskie 1928, 1932.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 482.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 423.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 141.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 137.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1373.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 22, 200.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 839.
  11. ↑ Nowy naczelnik Wydziału Społeczno-Politycznego w M. S. W.. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 145 z 2 lipca 1937. 
  12. ↑ M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia