PROFILPELAJAR.COM

Mieczysław Michał Pękala,
Michał Górski-Penkala
Mieczysław Penkala, Michał Górski
Bosak
	major saperów
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1898 ; Nowy Sącz
Data i miejsce śmierci	24 listopada 1967 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1916–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne; Armia Krajowa
Jednostki	1 Pułk Strzelców Podhalańskich; 2 Pułk Saperów Kaniowskich, ; 7 Batalion Saperów, ; Obszar Warowny „Wilno”, ; Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, ; I Korpus Polski (PSZ), ; Oddział II Informacyjno-Wywiadowczy sztabu Okręgu Łódź AK
Stanowiska	zastępca dowódcy plutonu, dowódca plutonu, dowódca kompanii, dowódca grupy fortecznej, szef Oddziału II Okręgu AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	urzędnik podatkowy, inspektor
	Odznaczenia

Mieczysław Michał Pękala vel Mieczysław Penkala vel Michał Górski, po II wojnie światowej używał nazwiska Michał Górski-Penkala, pseud. Bosak (ur. 26 lipca 1898 w Nowym Sączu, zm. 24 listopada 1967 w Warszawie) – major saperów Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

Od maja 1916 roku do listopada 1918 roku służył w armii austriackiej, m.in. na froncie włoskim i rumuńskim.

25 listopada 1918 roku wstąpił do 1 pułku strzelców podhalańskich Wojska Polskiego. Służył jako zastępca dowódcy plutonu w 5 Batalionie Saperów. Od lutego 1919 roku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej na stanowisku dowódcy plutonu w 2 kompanii, a później w 6 kompanii. We wrześniu 1920 roku został skierowany do pracy w Inspektoracie 4 Armii na stanowisko kreślarza w Szefostwie Inżynierii i Saperów, a od marca 1921 roku został wyznaczony na oficera żywnościowego w tej armii.

20 maja 1921 roku zdał eksternistycznie maturę i od czerwca rozpoczął służbę w 2 Pułku Saperów Kaniowskich, początkowo na stanowisku oficera prowiantowego, następnie młodszego oficera w 2 kompanii. Od 25 sierpnia 1924 roku pracował w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie, gdzie – z przerwami – obejmował stanowiska kolejno adiutanta szkoły, referenta wyszkolenia technicznego w Szkole Podchorążych Saperów, oficera żywnościowego (od stycznia 1934 roku), referenta wyszkolenia technicznego, adiutanta i kierownika pomocy szkolnych, adiunkta i asystenta. W międzyczasie służył w 7 Batalionie Saperów i w Szkole Podchorążych Saperów. W marcu 1939 pełnił służbę w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie na stanowisku adiutanta^[1].

25 sierpnia 1939 roku przydzielono go do służby na stanowisku kierownika grupy fortecznej Szefostwa Fortyfikacji Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno”, gdzie służył we wrześniu 1939 roku. 18 września 1939 roku przekroczył granicę polsko-litewską, następnego dnia został internowany na Litwie. W kwietniu 1940 roku przez Łotwę i Szwecję dotarł do Norwegii, gdzie zaciągnął się do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich w Narwiku. Po kapitulacji Norwegii przebywał w obozie polskim dla ochotników w Finlandii do końca listopada 1940 roku, później pracował jako drwal w Szwecji (przez pewien czas pracował również na statku Dar Pomorza). 11 września 1942 roku przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Saperów. Jednocześnie służył w Dowództwie Saperów I Korpusu Polskiego.

Zgłosił się do służby w kraju. Odbył szkolenie w polskiej szkole wywiadu (pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej). Został zaprzysiężony 10 listopada 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 17 na 18 października 1944 roku w ramach operacji „Wacek 1” dowodzonej przez kpt. naw Romana Chmiela (zrzut na placówkę odbiorczą „Mewa” 19 km na północny wschód od Piotrkowa Trybunalskiego, w okolicy wsi Rozprzy). W listopadzie 1944 roku dostał przydział do Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego sztabu Okręgu Łódź AK, który odbudowywał po wcześniejszych aresztowaniach.

Po rozwiązaniu AK pracował jako urzędnik ds. podatkowych w Tuszynie. W lipcu 1945 roku przyjechał do Warszawy i 9 października ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną byłej Armii Krajowej. Został zweryfikowany przez MON. Od 1947 roku pracował w firmie budowlanej „Inż. Downar i S-ka”, a następnie jako inspektor techniczny w Dyrekcji Kursów Szkolenia Zawodowego.

Został aresztowany przez UB 5 października 1948 roku i oskarżony o współpracę z obcym wywiadem i przestępstwa kryminalne. 12 maja 1950 roku został skazany na 10 lat więzienia (zmniejszoną po rewizji wyrokiem z 12 marca 1951 roku do 9 lat, i następnie – w ramach amnestii – do 6 lat). Karę odbywał w więzieniu w Rawiczu i w Nowogardzie. Opuścił więzienie w 1954 roku. Sąd Najwyższy 12 czerwca 1958 roku uniewinnił Michała Górskiego-Penkalę z zarzutu popełnienia przestępstwa.

Po wyjściu z więzienia Górski-Penkala pracował jako inspektor w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji. Był do śmierci czynny zawodowo. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie kwatera 121, rząd 2, grób 2^[2].

Awanse

kapral – luty 1917 roku (w armii austriackiej)
plutonowy – 20 lipca 1919 roku
podporucznik – ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1922 roku
porucznik – 17 listopada 1923 roku
kapitan – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku^[3]
major – ze starszeństwem z dniem 18 października 1944 roku.

Odznaczenia

Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Srebrny Krzyż Zasługi (1938)^[3].

Życie rodzinne

Mieczysław Pękala był synem Tomasza, palacza w PKP, i Marii z domu Grabczyńskiej. W 1924 roku ożenił się z Władysławą Górską (1907–1968), z którą mieli syna Jerzego Leopolda Artura (ur. w 1926 roku).

Przypisy

↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 482.
↑ Cmentarz Stare Powązki: MIECZYSŁAW PENKALA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2024-07-25] .
↑ ^a ^b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 246.

Bibliografia

Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 382. ISBN 83-211-0537-8.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 255–256.
Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 130–133. ISBN 83-902499-5-2.