Michaił Iwanowicz Dragomirow (ros. Михаи́л Ива́нович Драгоми́ров, ur. 8 listopada?/20 listopada 1830 w pobliżu Konotopu, zm. 15 października?/28 października 1905 w Konotopie) – generał Armii Imperium Rosyjskiego, teoretyk wojskowości i pedagog.
Życiorys
Urodził się w guberni czernichowskiej, w okolicy miasta Konotop. Jego rodzina miała korzenie serbskie, następnie wchodziła w skład kozaczyzny w czasie panowania Rzeczypospolitej na lewobrzeżnej Ukrainie, by po traktacie Grzymultowskiego 1686 wejść w skład Imperium Rosyjskiego.
Ukończył Konstantynowską Szkołę Artylerii. Służył w Sztabie Generalnym i był wykładowcą taktyki w Akademii Wojskowej. Przedstawiciel Rosji przy pruskim sztabie wojennym podczas wojny prusko-austriackiej 1866. Dowódca 14. Dywizji Piechoty w wojnie rosyjsko-tureckiej 1877-1878; jego dywizja jako pierwsza przeprawiła się przez Dunaj w pobliżu miasta Sistowo pod tureckim ostrzałem. 12 sierpnia 1877 podczas bitwy pod Szipką został ranny w nogę i wycofany z frontu. W 1878 został naczelnikiem Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego jako adiutant generalny. W 1889 został dowódcą Kijowskiego Okręgu Wojskowego. 1897-1903 generalny gubernator Kijowa, Wołynia i Podola. Od 1903 członek Rady Państwowej. Jego sześciu synów również zostało oficerami rosyjskiej armii.
Odznaczenia
Literatura
- Jacek Czajowski, Jacek M. Majchrowski: Sylwetki polityków drugiej Rzeczypospolitej. Kraków: Wydawnictwo ZNAK, 1987. ISBN 83-7006-170-2.
