Miasto satelickie (z ang. satellite city), miasto-satelita, potocznie miasto-sypialnia – miasto o pewnej samowystarczalności pod względem usług i zatrudnienia, ale uzależnione w zakresie usług wyższego rzędu (szkolnictwa wyższego, kultury), lepiej płatnych miejsc pracy oraz administracji od pobliskiego większego ośrodka miejskiego[1]. Miasto satelickie nazywane jest sypialnią, gdyż jego mieszkańcy często na cały dzień wyjeżdżają do centralnej części aglomeracji, gdzie pracują lub się uczą. Ludzie pracujący w dużym mieście odprowadzający podatki w urzędzie skarbowym w swoim małym mieście, zapewniają mu wpływy z podatków, na które nie mogłoby liczyć bez bliskości tego dużego.
Sypialniami nazywane są również części miast lub wsie o podobnym charakterze, przeważnie stanowiące wielkie zespoły mieszkaniowe[potrzebny przypis].
Przykładami miejscowości satelickich w Polsce są Koziegłowy, Legionowo, Milanówek, Pyskowice, Rumia, Świdnik, Tychy, Wieliczka, Zgierz. Przykładami dzielnic pełniących takie funkcje są Białołęka w Warszawie oraz Nowa Huta, Nowy Bieżanów, Nowy Prokocim i Kurdwanów Nowy w Krakowie[potrzebny przypis].
Koncepcja miasta satelickiego zrodziła się w latach dwudziestych XX wieku w Wielkiej Brytanii[potrzebny przypis].
Przypisy
