MA-4 został wystrzelony z kosmodromu na Przylądku Canaveral w dniu 13 września 1961, o godzinie 14:04 GMT, rakietą Atlas D. W skład wyposażenia statku weszły:
„mechaniczny astronauta” manekin pilota, który naśladował pewne czynności fizjologiczne organizmu człowieka (wydzielanie CO2, pocenie się itp.), na potrzeby testów systemów podtrzymywania życia
dwa magnetofony z nagranym uprzednio głosem, w celu przetestowania systemu łączności i pracy sieci stacji naziemnych
trzy kamery
instrumenty do pomiarów wibracji, szumów i promieniowania
Ziemia widziana z pokładu kapsuły MA-4Wydobycie z wody kapsuły MA-4
Po udanym starcie wszedł na orbitę okołoziemską i po jednokrotnym okrążeniu Ziemi, system czasowy w statku uruchomił retrorakiety i pomyślnie zdeorbitował statek. Kapsuła opadła do wody tego samego dnia o godz. 15:37:36 GMT, na Oceanie Atlantyckim, około 298 km na wschód od Bermudów, w odległości 15 km od wyliczonego punktu[3]wodowania. Statek został wyłowiony przez okręt US Navy, USS Decatur (DD-939), 82 minuty po wodowaniu. W czasie lotu odnotowano trzy małe zakłócenia:
niewielki wyciek w układzie odpowiedzialnym za obieg tlenu
Lot MA-4 uznany został za niezwykle pomyślny dla załogowego programu USA. Rakieta nośna Atlas D pracowała bez zarzutu i pokazała swoje przygotowanie do lotów załogowych. Statek, poza drobnymi wyjątkami, również pracował zgodnie z planem. Globalna sieć śledzenia i łączności (13 stacji[4]) sprawdziła się i była gotowa do wspomagania załogowego lotu kosmicznego. Test wykazał, że rakieta Atlas D nadaje się do wyniesienia kabiny na orbitę[4].
3 września 1960 – usunięcie z programu misji MA-3 i MA-4 wymagań dotyczących przesyłania telemetrii przez samoloty. Statki zostały wyposażone tak, aby mogły samodzielnie przekazywać dane od momentu otworzenia się spadochronu do wodowania.
9 sierpnia 1961 – opublikowanie zasad misji „deorbitacja przy pomocy retrorakiet” dla lotu MA-4
_1.jpg)
