Mazarine Pingeot

Mazarine Marie Mitterrand Pingeot

Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1974 Awinion
Narodowość	francuska
Język	francuski
Dziedzina sztuki	literatura, dziennikarstwo
Multimedia w Wikimedia Commons

Mazarine Pingeot, oficjalnie Mazarine Marie Mitterrand Pingeot (od 2016 roku według rejestru cywilnego, ur. 18 grudnia 1974 w Awinionie) – francuska pisarka, profesor nadzwyczajny i doktor filozofii. Obecnie wykłada na VIII Paryskim Uniwersytecie w Saint-Denis. Jest także felietonistką kulturalną i dyrektorką Instytutu François-Mitterranda^[1].

Mazarine Pingeot jest autorką licznych powieści, w których regularnie porusza tematy macierzyństwa i dzieciństwa^[2].

Córka François Mitterranda, prezydenta Francji w latach 1981 do 1995 i Anne Pingeot, historyczki sztuki. W 1994 roku wyszło na jaw istnienie drugiej rodziny urzędującego prezydenta i jego córki Mazarine, co było wcześniej tajemnicą poliszynela, a od tego momentu było szeroko komentowane w mediach.

Córka François Mitterranda i Anne Pingeot^[3] (którzy przez 30 lat trzymali swój związek w tajemnicy^[4]), uczęszczała do szkoły Saint-Benoît i do prestiżowego liceum Henryka IV w Paryżu. We wrześniu 1994 roku rozpoczęła naukę w École Normale Supérieure de Fontenay-Saint-Cloud (zajmując w konkursie 4 miejsce z 35). W 1997 zdobywa uprawnienia do nauczania na uniwersytecie (agrégation). Mazarine Pingeot wykłada najpierw na Uniwersytecie w Prowansji (w Aix-en-Provence)^[5], później w Liceum Colbert w Paryżu, a następnie otrzymuje stanowisko profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Paris VIII.

25 stycznia 1984 r. François Mitterrand oficjalnie uznał ją za swoją córkę^[6]. Jean-Edern Hallier już w 1982 r. próbował ujawnić ojcostwo Mitterranda^[7], a następnie w marcu 1984 r.chciał to publikować w swym dziele Utracony Honor François Mitterranda, którego tytuł na początku miał brzmieć Mitterrand i Mazarine; Prezydentowi udało się zniszczyć książki przed publikacją^[8]. Dopiero w listopadzie 1994 r. Paris Match opublikował zdjęcie Mazarine i jej ojca przy wyjściu z restauracji Le Divellec^[9].

W 1998 r. publikuje pierwszą książkę pod tytułem Pierwsza powieść, która cieszy się szerokim zainteresowaniem mediów, ale jest różnie oceniana przez krytyków^[10]. Książka sprzedaje się w 60 000 egzemplarzy i jest tłumaczona na wiele języków^[11]. Rozpoczyna karierę dziennikarską (przez jakiś czas publikuje felietony w magazynie Elle), a w 2000 r. publikuje powieść Zeyn ou la Reconquête, która została o wiele gorzej przyjęta niż poprzednia, niemniej jednak utwierdza jej pozycję do tego stopnia, że stała się inspiracją do kilku pastiszów^[12]Na początku kariery literackiej Mazarine Pingeot nie cieszyła się przychylnością krytyków literackich. Nelly Kaprièlian, z magazynu Inrockuptibles opisała jej przypadek w zwięzłej formule: « Mazarine Pingeot, (…) ponieważ jest córką niewielu z francuskich prezydentów, którzy czytali, zawsze wierzyła i starała się nas przekonać, że ona z kolei „pisała”^[13].

W 2003 roku była felietonistką literacką w programie Field dans ta chambre Michela Fielda, a od 2004 roku w Ça balance à Paris w Paryżu, ponownie z Michelem Fieldem występowała na kanale telewizyjnym Paris Première. Rok 2003 to także publikacja eseju Powiedzieli mi, kim jestem, w którym pisze o swoich lekturach. Forma eseju – notatki z lektury związane z jej osobistymi doświadczeniami, spodobała się części krytyków^[14].

W lutym 2005 roku w wydawnictwie Julliard ukazała się jej czwarta książka Bouche cousue (Buzia na kłódkę). Ta autobiograficzna opowieść w formie pamiętnika sprzedaje się w 200 000 egzemplarzy^[15].

Wraz ze swoją przyjaciółką Sophie Nordmann tworzy serię wydawniczą Nowe mitologie, poświęconą naukom humanistycznym w wydawnictwie Robert Laffont.

W tym samym czasie udziela się w radiu Europe 1 (Troje na huśtawce z Constance Chaillet), France Culture (La Part d’enfance z Jean-Michel Djianem, audycja daje początek książce).

W dziesiątą rocznicę śmierci ojca, w styczniu 2006 r. pisze przedmowę do książki Stéphane’a Trano, Mitterrand, une affaire d’amitié (Mitterrand, sprawa przyjaźni), w której po raz pierwszy jej perspektywa zestawiona została z relacją jej przyrodniego brata, Jean’a-Christophe Mitterranda. Jest również autorką przedmowy do rozmowy między jej ojcem a Marguerite Duras, zatytułowanej Le Bureau de poste de la rue Dupin (Poczta przy Rue Dupin) oraz do innych książek.

Mazarine Pingeot w dalszym ciągu pojawia się w programie telewizyjnym Ça balance à Paris emitowanym na kanale Paris Première, od 2010 prowadzonym przez Erica Naulleau.

Obroniła pracę dyplomową na temat René Descartes na Uniwersytecie Paris VIII^[16].

Mazarine Pingeot była związana z prezenterem Ali Baddou w latach 1992–1998^[17].

W 2001 roku poznała Mohameda Ulad-Mohanda w Villa Medici w Rzymie, gdzie był on wówczas rezydentem. Mają syna Astora, urodzonego 11 lipca 2005 r. i dwie córki, Tarę, urodzoną 5 października 2007 r. i Marie, urodzoną 21 grudnia 2009 r.^[18] Rozstali się w 2014 r.

31 sierpnia 2014 r. Mazarine Pingeot i Didier Le Bret upublicznili swój związek, występując razem na targach książki La Forêt des livres w Chanceaux-près-Loches (Indre-et-Loire)^[19]. Pobrali się 1 lipca 2017 r. w Paryżu w obecności François Hollande’a i Julie Gayet^[20].

8 listopada 2016 r. oficjalnie zmieniła nazwisko z Pingeot na „Mitterrand Pingeot”, ale nadal używa swojego pseudonimu literackiego „Mazarine Pingeot”^[21].

• 1998: Pierwsza powieść, Julliard. ISBN 2-260-01495-X.
• 2000: Zeynn lub rekonkwista, Julliard. ISBN 2-260-01512-3.
• 2003: Powiedzieli mi, kim jestem, Julliard. ISBN 2-260-01602-2.
• 2005: Szyte usta, Julliard. ISBN 2-260-01658-8.
• 2007: The Doll Cemetery, Julliard. ISBN 978-2-260-01730-1.
• 2010: Mara, Julliard. ISBN 978-2-260-01764-6.
• 2011: Dla przypomnienia, Julliard, ISBN 2-260-01831-9.
• 2011: Wywiad z Descartes, Plon, ISBN 978-2-259-21443-8.
• 2012: Dobry mały żołnierzu, Julliard ISBN 978-2-260-02035-6.
• 2013: Część dziecięca: 24 wywiady z Mazarine Pingeot i Jean-Michel Djian, Julliard ISBN 978-2-260-02100-1.
• 2014: The Daily Invasions, Julliard, ISBN 978-2-260-02118-6.
• 2016: Dyktatura przejrzystości, Robert Laffont, ISBN 978-2-221-19293-1.
• 2017: Théa, Julliard, ISBN 978-2-260-02944-1.
• 2018: Magda, Julliard

• Od 8 kwietnia 2007 r. jest matką chrzestną Village du Livre Ambierle w Loire.
• Od 22 stycznia 2010 r. do marca 2011 r. we współpracy z Dailymotion prowadziła internetowy program Le Café, poświęcony osobistym zwierzeniom.
• Jest członkiem komitetu naukowego festiwalu Philosophia, który odbywa się co roku w Saint-Emilion.