Wkrótce potem przeniósł się do Berlina, gdzie opublikował swą pierwszą, entuzjastycznie przyjętą sztukę Jugend („Młodość”), którą porównywano z głośnym dramatem Gerharta HauptmannaDie Weber („Tkacze”), w tym czasie najchętniej wystawianą sztuką teatralną w Niemczech. W roku 1895 Halbe wrócił do Monachium i otworzył „Intime Theater für dramatische Experimente” (Intymny Teatr Eksperymentów Dramaturgicznych). Był również współzałożycielem teatru „Münchner Volksbühne” (Scena Monachijska). Był liczącym się członkiem monachijskiego stowarzyszenia artystycznego, jak również przyjacielem Franka Wedekinda.
W latach 1933 i 1935 opublikowane zostały jego prace autobiograficzne Scholle und Schicksal („Gleba i przeznaczenie”) i Jahrhundertwende („Punkt zwrotny stulecia”).
Andreas Lothar Günter: Präfaschistische Weltanschauung im Werk Max Halbes, Frankfurt/Main 2002, ISBN 3-631-39419-5
Peter Oliver Loew: Die Heimat sucht den Dichter – der Dichter sucht die Heimat: Max Halbe und Danzig, [w:] Danziger Beiträge zur Germanistik, t.15, ISBN 3-631-53226-1
Friedrich Zillmann: Max Halbe. Wesen und Werk, Würzburg/Main 1959