Marian Jakubowski (ur. 7 października 1895[a] w miejscowości Latowicz, zm. 11 października 1975 we wsi Widzino) – podoficer Wojska Polskiego i Straży Granicznej II RP, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej jako syn Walentego i Cecylii z domu Bracłow[1].
Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej po czym podjął pracę w warszawskich Zakładach Gazowniczych (jako ślusarz). Członek Polskiej Organizacji Wojskowej od 1914 r., zastępca komendanta POW na gminę Latowicz od 1915 roku (po ukończeniu kursu). Od września 1916 r. w szeregach 2 pułku ułanów LP – w stopniu ułana służył w 5 szwadronie[2][3] .
Po rozwiązaniu Legionów Polskich wyjechał do Chełma, gdzie wstąpił do Straży Kresowej i Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestniczył w rozbrajaniu zaborców. Od 11 listopada 1918 r. w odrodzonym Wojsku Polskim, przydzielony do 1 szwadronu 1 pułku szwoleżerów, w którym, już w randze plutonowego, objął dowództwo plutonu. Na jego czele uczestniczył w wojnie polsko-radzieckiej. Odznaczył się w dniu 15 lipca 1920 r., kiedy to podczas natarcia bolszewickiej brygady kawalerii razem z kilkoma szwoleżerami osłaniał odwrót szwadronu i wyniósł spod wrogiego ognia rannego kolegę. Za ten czyn odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 3125 z dnia 30 czerwca 1921 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z dnia 16 lipca 1921 roku)[4].
Zwolniony do rezerwy w 1921 roku, otrzymał gospodarstwo rolne na Wołyniu (we wsi Karczunek). Z początkiem grudnia 1931 r. oddał ziemię w dzierżawę i wstąpił do Straży Granicznej. Służbę pełnił na granicy polsko-rumuńskiej (placówka „Uścieryki”), a od lutego 1939 r. na granicy polsko-niemieckiej (placówka „Jamielnik”). Za pracę w dziele odzyskania niepodległości Marian Jakubowski został, na mocy zarządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 16 marca 1937 roku, odznaczony Medalem Niepodległości. 1 września 1939 r. razem z obsadą swej placówki przez 11 godzin odpierał ataki Niemców. Następnie w ramach Armii „Pomorze” walczył nad Bzurą i w obronie Warszawy. Członek konspiracji od 1940 roku - początkowo w oddziałach samoobrony, potem w strukturach Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej (w tym w szeregach 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK). Po wojnie otrzymał gospodarstwo rolne we wsi Widzino koło Słupska. Prześladowany przez aparat bezpieczeństwa za swą działalność w Polskim Stronnictwie Ludowym. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Kobylnicy[2] (kwatera: A, rząd: 09, miejsce: 10)[b].
Jego żoną była Ewelina z domu Szczerbicka, z którą miał córki Zofię i Rajmundę oraz syna Zdzisława[2].
Ordery i odznaczenia
Uwagi
- ↑ W „Wykazie Legionistów Polskich 1914–1918” zamieszczonym na stronach Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku podano, że Marian Jakubowski urodził się w 1896 roku. Z kolei w dokumentach kartoteki personalno-odznaczeniowej udostępnionej na stronach Wojskowego Biura Historycznego jako data jego urodzenia wskazywany jest zarówno dzień 7 października 1895 roku jak i dzień 7 października 1896 roku. W dokumentach tych zawarta jest również informacja, że nazwisko rodowe jego matki to Braun.
- ↑ W wyszukiwarce miejsc pochówku Przedsiębiorstwa Usług Pogrzebowych KALLA jego imię podano błędnie jako Marek, natomiast jako datę urodzenia wskazano dzień 7 września 1895 roku (http://www.kalla.slupsk.pl/pl/szukaj_grobu).
Przypisy
Bibliografia
.png){kind=small}
