Marguerite Duras

Marguerite Duras
Ilustracja
Marguerite Duras (1993)
Prawdziwe imię i nazwisko

Marguerite Donnadieu

Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1914
Gia Định

Data i miejsce śmierci

3 marca 1996
Paryż

Zawód

pisarka
scenarzystka
reżyserka

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Marguerite Duras, właśc. Marguerite Donnadieu (ur. 4 kwietnia 1914 w Gia Định, koło Sajgonu we francuskich Indochinach; zm. 3 marca 1996 w Paryżu) – francuska pisarka, scenarzystka i reżyserka.

Życiorys

Urodziła się na terenie należącym współcześnie do Wietnamu, wówczas jednak była to jedna z prowincji we francuskich Indochinach. Jej rodzice byli francuskimi nauczycielami. Ojciec zmarł, gdy pisarka miała 4 lata[1]. Mieszkała z matką w Phnom Penh, Vinh Long i Hanoi[2]. Całe dzieciństwo spędziła w Indochinach, które stanowić będą wielokrotnie inspirację dla jej twórczości. W wieku 18 lat udała się do Francji, gdzie rozpoczęła studia. Początkowo studiowała matematykę, potem nauki polityczne, w końcu prawo[3]. Następnie pracowała jako archiwistka i badaczka dla francuskiego urzędu ds. kolonii[3].

W 1939 roku wyszła za mąż za pisarza Roberta Antelme'a[3]. W 1940 roku opublikowała jedyną książkę, która ukazała się pod jej rodowym nazwiskiem Donnadieu, był to zbiór felietonów propagandowych L’Empire français[3]. W czasie wojny współpracowała z grupą ruchu oporu, której przywódcą był François Mitterrand. W 1944 jej mąż został aresztowany i znalazł się w obozie w Dachau, udało mu się jednak przeżyć i powrócić do Francji[3]. W 1944 roku wstąpiła do partii komunistycznej, z której została wykluczona w 1950[4].

Jej pseudonim artystyczny (Duras) był zainspirowany nazwą wioski w departamencie Lot i Garonna, gdzie znajdował się dom jej ojca. Pierwszą książkę pod pseudonimem opublikowała w 1943 roku, było to opowiadanie Les Impudents[3].

Szerszej publiczności objawiła się dzięki powieści Un barrage contre le Pacifique (1950), w której pojawia się wiele wątków autobiograficznych. W latach 50. i 60. pracowała jako dziennikarka w lewicowym piśmie France-Observateur, publikowała artykuły krytykujące rasizm we Francji i francuską politykę kolonialną, zwłaszcza w Algierii[5]. Nakłady czasopisma były konfiskowane przez francuską cenzurę za krytyczne opisy wojny w Algierii[6].

Punktem zwrotnym w jej karierze był scenariusz filmu Hiroszima, moja miłość (Hiroshima mon amour). Film był pozytywnie przyjęty podczas Festiwalu w Cannes, Duras była nominowana do Oscara w kategorii najlepszy scenariusz[7]. W tym samym roku Złotą Palmę w Cannes zdobył obraz, którego scenariusz współtworzyła (Tak długa nieobecność)[6].

W maju 1968, wspólnie m.in. z Maurice'em Blachotem współtworzyła komitet studentów i pisarzy, którego celem miał być „radykalny komunizm myśli”. Sprzeciwiała się polityce generała De Gaulle'a, w której widziała nacjonalistyczne wartości. Jednocześnie była mocno krytyczna wobec postawy Francuskiej Partii Komunistycznej[8].

W latach 60. stworzyła liczne scenariusze filmowe, w 1969 roku postanowiła również zająć się reżyserią. Jej pierwszy film nosił tytuł Détruire, dit-elle[9]. W latach 70. i 80. wyreżyserowała kilkanaście innych filmów[9].

Przez całe życie stworzyła wiele powieści, dobrze przyjmowanych przez krytykę, ale jej największym sukcesem okazała się wydana w 1984 powieść Kochanek (L'Amant), za którą otrzymała nagrodę Goncourt.

Jej twórczość obejmuje blisko 40 powieści i 10 sztuk teatralnych. Sama wyreżyserowała 19 filmów pełno i krótkometrażowych, m.in. India Song i Les enfants.

Marguerite Duras zmarła 3 marca 1996 w Paryżu, została pochowana na cmentarzu Montparnasse.

Twórczość

  • Les Impudents, 1943
  • La Vie tranquille, 1944
  • Tama nad pacyfikiem (Un barrage contre le Pacifique), 1950
  • Le Marin de Gilbaltar, 1950
  • Les petits chevaux de Tarquinia, 1953
  • Des journées entieres dans les arbres, Le Boa, Madame Dodin, Les Chantiers, 1954
  • Le Square, 1955
  • Moderato Cantabile, 1958 (wyd. pol. 1998)
  • Les Viaducs de la Seine et Oise, 1959
  • Hiroszima, moja miłość (Hiroshima mon amour), 1960
  • L'apres-midi de M. Andesmas, 1960
  • Le Ravissement de Lol V. Stein, 1964
  • Théâtre I: les Eaux et Forets-le Square-La Musica, 1965
  • Le Vice-Consul, 1965
  • L'Amante Anglaise, 1967
  • Théâtre II: Suzanna Andler, Des journées entieres dans les arbres, Yes, peut-etre, Le Shaga, Un homme est venu me voir, 1968
  • Détruire, dit-elle, 1969
  • Abahn Sabana David, 1970
  • L’Amour, 1971
  • „Ah! Ernesto”, 1971
  • India Song, 1973
  • Nathalie Granger, La Femme du Gange, 1973
  • Le Camion, Entretien avec Michelle Porte, 1977
  • L'Eden Cinéma, 1977
  • Le Navire Night, Cesarée, les Mains négatives, Aurélia Steiner, 1979
  • Vera Baxter ou les Plages de l'Atlantique, 1980
  • L’Homme assis dans le couloir, 1980
  • L'Eté 80, 1980.
  • Les Yeux verts, 1980
  • Agatha, 1981
  • Outside, 1981
  • L’Homme atlantique, 1982
  • Savannah Bay, 1982
  • La Maladie de la mort, 1982
  • Théâtre III: La Bete dans la jungle, Les Papiers d’Aspern, La Danse de mort, 1984
  • Kochanek (L'Amant), 1984 (wyd. pol. 1989)
  • La Douleur, 1985
  • La Musica deuxieme, 1985
  • Les Yeux bleus Cheveux noirs, 1986
  • La Pute de la côte normande, 1986
  • La Vie matérielle, 1987
  • Emily L., 1987
  • La Pluie d'été, 1990
  • Kochanek z Północnych Chin (L'Amant de la Chine du Nord), 1991 (wyd. pol. 1995)
  • Pisać (Ecrire), 1995

Przypisy

  1. ↑ Hill 1993 ↓, s. 1.
  2. ↑ Hill 1993 ↓, s. 2.
  3. ↑ a b c d e f Hill 1993 ↓, s. 3.
  4. ↑ Hill 1993 ↓, s. 4.
  5. ↑ Hill 1993 ↓, s. 5.
  6. ↑ a b Hill 1993 ↓, s. 7.
  7. ↑ 1961 Oscars.
  8. ↑ Hill 1993 ↓, s. 9.
  9. ↑ a b Hill 1993 ↓, s. 10.

Bibliografia

Linki zewnętrzne