Marcin Łukasz Makowski

Data i miejsce urodzenia	12 maja 1986 Szczecin
Zawód, zajęcie	dziennikarz, publicysta
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	doktor
Edukacja	absolwent studiów doktoranckich: Instytut Historii im. T. Manteuffla PAN
Alma Mater	Uniwersytet Szczeciński/Uniwersytet Jagielloński
Multimedia w Wikimedia Commons

Marcin Łukasz Makowski (ur. 12 maja 1986 w Szczecinie) – polski dziennikarz prasowy i publicysta.

Jest absolwentem historii na Uniwersytecie Szczecińskim (magisterium) oraz filozofii w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (licencjat)^[1], gdzie prowadził również zajęcia na temat sztuki i historii średniowiecza^[2][3]. Obecnie wykłada dziennikarstwo publicystyczne na Uniwersytecie Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie^[4]. Ukończył studia doktoranckie w Instytucie Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk.

Podczas studiów publikował w: Kresach^[5], Odrze^[6], Toposie, Pograniczach^[7], Portrecie, Tyglu Kultury^[8], Tygodniku Powszechnym^[9].

W latach 2012–2014 związany z portalem Deon^[10]. W latach 2011–2016 był dziennikarzem i redaktorem Onetu. W 2016 był również prowadzącym w programie „Tematy dnia” w TVP3 Kraków. Od czerwca 2015 do lutego 2022 był dziennikarzem i redaktorem sekcji „Opinie” oraz „Wiadomości” w portalu Wirtualna Polska^[11][12], dla którego pisał również scenariusze materiałów wideo. Od października 2016 do września 2021 prowadził autorski program „Nocna zmiana”, „Tropem Sztuki” oraz „Punkt Widzenia”^[13] w krakowskim oddziale Polskiego Radia. Od lutego 2016 do lutego 2021 był dziennikarzem tygodnika „Do Rzeczy”^{[14][15][16][17]}. Jest redaktorem naczelnym portalu historycznego DziwnaWojna.pl, którego profil facebookowy jest popularnym polskojęzycznym profilem historycznym^[18].

Komentował w „Loży Prasowej” TVN24, w audycjach Polskiego Radia 24, programach publicystycznych TVP Info^[19], w „Czterech stronach prasy” w Polsat News^[20][21], BBC World News^[22], TOK FM^[23] oraz w Telewizji Republika^[24]. Z Andrzejem Mitkiem na łamach portalu Stacja7 prowadził audycje „Pop fiction, czyli popkultura oczami katolików”^[25]. Publikował również w „Rzeczpospolitej”, „Klubie Jagiellońskim”^[26], „Polityce”^[27], „Notes from Poland”^[28], Stacji7^[29] i „Dzienniku Gazecie Prawnej”^[30].

W 2020 i 2022 był stypendystą programu Edwarda R. Murrow^[31][32] w ramach International Visitor Leadership Program, realizowanego przez amerykański Departament Stanu.

Od lutego do listopada 2022 był dyrektorem serwisów informacyjnych w Interii^[33][34], gdzie prowadził cykl wywiadów „Rozmowy Makowskiego”^[35][36]. W listopadzie 2022 ogłosił zakończenie kariery dziennikarskiej i objął stanowisko Media Managera w polskim oddziale amerykańskiej agencji technologicznej Vention^[34]. W lipcu 2023 ogłosił powrót do pracy w mediach, dołączając do redakcji tygodnika Wprost^[37]. Od września 2024 dołączył do zespołu Radia357, gdzie współprowadzi audycję "Plac na Rozdrożu"^[38].

Jak wynika z treści ujawnionych e-maili z kwietnia 2020 w tak zwanej aferze mailowej, politycy dyskutowali na temat jego artykułu prasowego dla serwisu Wirtualnej Polski na temat propozycji budżetu covidowego, który przedstawił Mateusz Morawiecki (PiS) na forum Unii Europejskiej^[39]. Sam Makowski zaprzeczył jednak jakimkolwiek wpływom wywieranym przez osoby trzecie, związanym z tworzonymi przez niego materiałami. „Kłamstwem jest sugerowanie, że konsultowałem z politykami treść tekstu na temat propozycji budżetu covidowego, który w Unii przedstawił Mateusz Morawiecki. Artykuł został ustalony na kolegium redakcyjnym i jeżeli toczyły się wokół niego inne dyskusje, to beze mnie” – czytamy w oświadczeniu dla mediów^[40].

• Uniwersalna teoria wszystkiego, Gniezno, „Zeszyty Poetyckie” (seria pod redakcją D. Junga) ISBN 978-83-926993-8-5.
• Patrzeć, jak świat płonie. Rok Trumpa, Brexitu i Dobrej Zmiany, Poznań, Zysk i S-ka ISBN 978-83-811608-0-3 (z Matthew Tyrmandem)
• Jak zatrzymać koniec świata. Rozmowy o religii, prawie i polityce, Kraków, Znak ISBN 978-83-240-6948-4 (z Marcinem Matczakiem)

• Nagroda im. prof. Stefana Myczkowskiego za reportaż „Czarny śnieg” o syberyjskim mieście Norylsk^[41][42].
• Nagroda im. Adolfa Bocheńskiego dla dziennikarzy do 30. roku życia^[43].
• Nagroda im. Macieja Łukasiewicza^[44].
• Wyróżnienie w Nagrodzie im. Stefana Żeromskiego^[45].
• Nominacja do Nagrody MediaTory 2018 w kategorii „NawigaTOR”^[46].
• Finalista nagrody literackiej Fundacji Identitas za rok 2019^[47].
• Nominacja do nagrody im. Kazimierza Dziewanowskiego za rok 2019^[48].
• Nominacja do nagrody Dobrego Dziennikarza za rok 2020^[49].
• Nominacja do nagrody Dobrego Dziennikarza za rok 2021^[50].