Źdźbła proste, rynienkowato prążkowane osiągają wysokość od 90 do 200 cm. Dość obficie i równomiernie ulistnione. Obok pędów kwiatostanowych wykształca wydłużone pędy wegetatywne, o długich, jasnozielonych blaszkach liściowych. Długie podziemne czołgające się kłącza.
Liście koloru szarozielonego, o kształcie lancetowatym, szorstkie w dotyku, szczególnie na spodnim nerwie środkowym. Języczek liściowy krótki do 3 mm, tępy, podparty. Pochwy liściowe szorstkie i klinowate. Blaszka liścia o długości od 50 do 70 cm i szerokości do 2 cm, niewyraźnie unerwiona. Na liściach widoczne poprzeczne przegrody kanałów powietrznych, w postaci ciemniejszych punktów. Liść w pączku złożony.
Na szczycie sztywnego, prostego, trzcinowego źdźbła bardzo duże od 20 do 40 cm długości wiechy, licznokłoskowe, z 5–8 kwiatowymi kłoskami. Dolne gałązki u podstawy wiechy mają liczne gałązki boczne. Kłoski najpierw jasnozielone, później brunatne lub lekko fioletowe.
Bylina, mrozoodporna, wiosną rozwija się wolno, później rośnie szybko. Kwiaty wiatropylne. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Rozmnaża się przez wysiew ziarn oraz wegetatywnie przez rozłogi, fragmentację kłącza i pędów.
Ekologia
Szuwar z manną mielec nad Jez. Jamno
Biotop: pospolita wodna trawa, występująca na wilgotnych, mokrych, żyznych łąkach, długotrwale zalewanych (szuwarowymakrofit). Nad mulistymi brzegami wód wolno płynących, w płytkich jeziorach eutroficznych. Tworzy prawie jednogatunkowe zbiorowiska (szuwar mannowy).
Dobra roślina łąkowa. Daje dość wysoki plon, o średniej wartości pokarmowej. Przy późniejszym zbiorze nadaje się tylko na ściółkę. Roślina zawiera glikozyd cyjanogenny, spasanie jej na zielono jest niebezpieczne.
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑Glyceria maxima, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species(ang.).
↑Zając A., Zając M.: Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej, Instytut Botaniki, Uniwersytet Jagielloński, 2001, s. 264. ISBN 978-83-61191-72-8.
↑Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce
