Mana’isz wypiekane i sprzedawane na targu w Bejrucie (2009)
Man’usze jest popularnym daniem jedzonym na śniadanie w Libanie, Syrii, Jordanii i Palestynie[5]. Może stanowić również przystawkę do pikantnych potraw nadziewanych serem, mięsem lub szpinakiem[6]. Placki przygotowywane są zarówno w domach (wówczas głównie przez gospodynie[6]), jak również sprzedaje się je w małych piekarniach zwanych furn[1] oraz na straganach i w kioskach na targowiskach[6].
Ciasto drożdżowe na man’usze wyrabia się ręcznie, spłaszcza i rozciąga opuszkami palców, formując cienki placek[3][4] zagłębiony w środku, aby zapobiec spływaniu składników[6]. W najbardziej klasycznym wariancie ciasto pokrywa się zatarem – charakterystyczną dla kuchni libańskiej aromatyczną mieszanką tymianku, oregano, majeranku, sumaka, prażonego sezamu, soli i oliwy z oliwek[1][6]. Przygotowywaniu ciasta towarzyszą modły o jego wyrośnięcie – muzułmanie recytują początek suryAl-Fatihy, zaś chrześcijanie odmawiają kilka modlitw i wykonują znak krzyża, zanim pozwolą ciastu odpocząć[3][4].
Ciasto piecze się w piecach stalowych (sadż, arab.صاج), cylindrycznych piecach z cegły i gliny (tanur, arab.تنور), otwartych piecach z gliny i słomy (tabun, arab.طابون) oraz piecach gazowych lub opalanych drewnem[6]. Po wypieczeniu często do mana’isz dodaje się świeże pomidory, ogórki, oliwki, cebulę czy liście mięty[1][3]. Oprócz warzyw popularnymi dodatkami są dostępne w Libanie sery – labne(inne języki) (arab.لبنة), akawi(inne języki) (arab.عكاوي), kaszkawan (arab.قشقوان) lub zwykły twaróg – oraz kaszk(inne języki) (arab.كشك), czyli rodzaj wysuszonego jogurtu zmieszanego z kaszą bulgur lub ziarnami zbóż[1]. Istnieje też wersja man’usze z mięsem nosząca nazwę lahm bi-ma’ażin (arab.لحم بعجين), od której pochodzi nazwa tureckiej potrawy lahmacun[1]. Po uzupełnieniu o dodatki mana’isz składane są na pół i podawane do spożycia[1][6].
Tradycja wypiekania mana’iszprzekazywana jest głównie z pokolenia na pokolenie w rodzinach. Wszyscy domownicy biorą udział w przygotowywaniu potrawy, a podział obowiązków jest ściśle określony. Man’usze stanowi czynnik integrujący społeczeństwo w Libanie oraz innych krajach Lewantu, gdyż jest ważnym elementem tradycyjnych porannych spotkań sobhhiyé[3].
