W 1931, będąc metropolitą Cyrynei, został (podobnie jak metropolita Kition Nikodem) wygnany z Cypru przez kolonialne władze brytyjskie pod zarzutem czynnego udziału w przygotowywaniu powstania zbrojnego na Cyprze[1]. Do kraju wrócił 22 grudnia 1946. Już w roku następnym, po śmierci arcybiskupa Leoncjusza został wybrany na jego następcę na urzędzie arcybiskupa Nowej Justyniany i całego Cypru[1]. Deklarował prawicowe poglądy polityczne i zdecydowanie sprzeciwiał się przynależności Cypru do Wielkiej Brytanii[2].
Założył w Nikozji seminarium duchowne św. Barnaby. Współorganizował również referendum, w którym Grecy cypryjscy opowiedzieli się za unią grecko-cypryjską (enosis)[1].
↑ abcdks. Bendza M., ks. Szymaniak A.: Starożytne patriarchaty prawosławne. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2005, s. 139. ISBN 83-7431-060-X.
↑M. Misztal: Historia Cypru. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, 2013, s. 397. ISBN 978-83-7271-749-8.
