Urodził się w mieście Safed (wtedy Palestyna była mandatem brytyjskim), po proklamowaniu państwa Izraela w 1948 roku został wypędzony z rodziną, a także ze wszystkimi mieszkańcami miasta do Syrii, gdzie skończył studia w Damaszku. Później przeprowadził się do Egiptu, gdzie skończył studia prawnicze. Wyjechał do Moskwy, gdzie otrzymał stopień kandydata nauk z zakresu historii (sowiecki odpowiednik polskiego stopnia naukowego doktora) – jego praca dyplomowa „Relacje między nazizmem i kierownictwem ruchu syjonistycznego”, została później wydana jako książka.
Uchodzi za polityka bardzo dobrze widzianego na Zachodzie, między innymi dlatego, że wypowiadał się przeciwko antyizraelskiemu powstaniu Palestyńczyków – intifadzie. W 1965 roku wstąpił do Fatahu – ugrupowania, którym kierował Jasir Arafat. Od 1980 roku Abbas był członkiem Komitetu Wykonawczego Organizacji Wyzwolenia Palestyny, a w 1996 roku został wybrany na jego przewodniczącego, co nieformalnie potwierdziło jego pozycję zastępcy Arafata. To właśnie Abbas podpisał w 1993 roku porozumienie pokojowe z Izraelem. Był jego architektem, a długie kontakty z izraelską lewicą zyskały mu opinię „gołębia” w OWP.
10 stycznia 2005 przewodniczący Centralnej Komisji Wyborczej Hanna Nasir potwierdził oficjalnie, że Mahmud Abbas – przywódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny otrzymał 62,3 procent głosów i wygrał palestyńskie wybory prezydenckie. Abbas uzyskał 62,32 procent głosów, a jego główny rywal Mustafa al-Barghusi – 19,8 procent głosów. Na Abbasa głosowało 483 039 wyborców, a na Barghusiego 153 516 osób. Tajsir Chalid z Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny otrzymał 3,5 procent głosów, Bassam as-Salihi z Ludowej Partii Palestyny – 2,69 procent, Abd al-Halim al-Aszkar (niezależny) – 2,68 procent, Sajjid Husajn Baraka (niezależny) – 1,27 procent i Abd al-Karim Szubajr – 0,67 procent.
.jpg)
_-_ribbon_bar_v._1996.png){kind=small}
.jpg)
