Magic Sam

Magic Sam
ilustracja
Imię i nazwisko

Samuel Gene Maghett

Pseudonim

Magic Sam, Good Rocking Sam, Magic Singing Sam

Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1937
Grenada, Missisipi, USA

Data i miejsce śmierci

1 grudnia 1969
Chicago, Illinois

Przyczyna śmierci

atak serca

Instrumenty

gitara

Typ głosu

tenor

Gatunki

blues miejski

Zawód

muzyk

Aktywność

1945–1969

Wydawnictwo

Cobra Records, Artistic Records, Chief Records, CBS, Delmark Records

Powiązania

Lowell Fulson, Syl Johnson, B.B. King, Freddie King, Little Walter, Muddy Waters, Jimmy Rogers  

Współpracownicy
Homesick James, Shakey Jake, Otis Rush
Instrument
gitara
Zespoły
Homesick James Band, Otis Rush Band

Magic Sam, właśc. Samuel Gene Maghett (ur. 14 lutego 1937, zm. 1 grudnia 1969) – amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy związany z bluesem chicagowskim.

Biografia

Urodził się na farmie pod Grenadą w hrabstwie Grenada w stanie Missisipi. Jego ojcem był Jessie Maghett, a matką Hetha Anna Henderson. W wieku 10 lat nauczył się grać na własnoręcznie wykonanej gitarze. Do szkoły chodził razem z Magic Slimem (Morrisem Holtem)[1][2].

Pod koniec lat 40. XX w. pracował pozamuzycznie. W 1950 r. przeniósł się do Chicago, gdzie uczęszczał do Drake High School. Rozpoczął grać na gitarze w gospelowej grupie Morning View Special, z którą występował w wielu lokalnych kościołach[1].

W 1954 zaczął grać bluesa w Homesick James Band[a], z którym występował w lokalnych klubach, m.in. w Cotton Club[1]

W 1955 r. założył swój zespół, z którym występował w 708 Club i w Ray’s Lounge w Chicago. Równocześnie grał także w zespole swojego wujka Shakey Jake Band[b] w takich miejscach jak Wagon Wheel i Kirksey’s Lounge w Chicago[3]

W 1957 r. dokonał pierwszych nagrań dla wydawnictwa Cobra. Akompaniowali mu tacy muzycy jak Little Brother Mongomery na pianinie, Mack Thompson na gitarze basowej, Willie Dixon na kontrabasie i Bill Stepney na perkusji[3][4].

W latach 1957–1958 występował w chicagowskim Blue Flame Club.

W 1958 r. dokonał nagrań z Shakeyem Jakiem dla firmy Artistic.

W 1959 r. występował w Eddie Show’s Place, Pepper’s Lounge i Just Me Lounge w Chicago[3].

W 1959 r. rozpoczął służbę w armii amerykańskiej, jednak w 1960 r. zdezerterował z niej i w 1961 r. spędził pół roku w więzieniu[3][5].

W kwietniu 1960 i w styczniu/lutym 1961 dokonał nagrań dla wytwórni Chief[3][4].

W latach 1960–1961 występował często w Club Tay May w Chicago[3].

W październiku 1963 r. dokonał nagrań dla niemieckiej firmy L+R oraz dla Delmark. Nagrania dla wytwórni Delmark pochodziły z koncertu w Club Alex w Chicago[3][4].

W lutym 1964 r. firma Delmark dokończyła koncertowych nagrań Magic Sama w Club Alex[4].

11 lutego 1964 r. Magic Sam dokonał nowych nagrań dla takich firm jak CBS i L+R[4].

W latach 1964–1968 występował w Copa Cabana Club w Chicago. Kilka jego koncertów było retransmitowanych przez radio WOPA w cyklu Bill Hill Show[3].

W 1965 r. koncertował w Big John’s i Eldridge Club w Chicago[3].

W latach 1966–1968 koncertował w Sylvio’s w Chicago.

W 1966 r. występował w Pershing Lounge i Cal’s Corner w Chicago[3].

6 lutego 1966 r. nagrał kilka bluesów dla firmy Delmark i prawdopodobnie w 1966 r. dokonał kilkunastu nagrań dla holenderskiej wytwórni Black Magic[4].

W 1967 r. występował na University of Chicago oraz w takich miejscach jak Club 99 w Joliet i Mother Blues w Chicago[3].

W czerwcu i październiku 1967 r. nagrał ponad 20 bluesów dla wytworni Delmark w Chicago[6].

W 1968 r. koncertował w chicagowskich klubach Father Blues, Sitzmark i innych. Występował także z grupą Otis Rush Band. W tym samym roku koncertował na University of Wisconsin w Madison w stanie Wisconsin. Następnie występował w Avalon Ballroom oraz w Fillmore West w San Francisco[3].

W styczniu, październiku i listopadzie 1968 r. w chicagowskim studiu nagrał kilkadziesiąt utworów dla firmy Delmark[7].

W latach 1968–1969 koncertował w The Log Cabin w San Francisco.

W 1969 r. występował w Winterland i Aragon Ballroom w San Francisco, a następnie pojawił się w lokalnej chicagowskiej TV w programie Marty Faye Show. Występował także w L&A Lounge w Chicago. Wystąpił na Ann Arbor Blues Festival w Ann Arbor w stanie Michigan oraz w Shrine Auditorium w Los Angeles, w The Catacombs w Bostonie, w Guild Theater w Louisville w stanie Kentucky i w Black Dome w Cincinnati w stanie Ohio. W ramach American Folk Blues Festival odbył tournée po Europie. 3 października koncertował w Royal Albert Hall w Londynie. Kilka nagrań z tego koncertu zostało umieszczonych na albumie wydanym przez CBS[3][7].

Pod koniec 1969 r. występował w Main Point w Bryn Mawr w Pensylwanii, na University of Chicago i w Ash Grove w Los Angeles[3].

Zmarł nagle 1 grudnia 1969 r. na atak serca w DOA St. Anthony Hospital w Chicago. Został pochowany na Restvale Cemetery w Worth w stanie Illinois[3].

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Leola, a drugą Georgia Flangan. Miał 4 dzieci. Shakey Jake Harris był jego wujkiem i czasem menedżerem.

Ocena i krytyka

W 1982 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.

Był bardzo ważnym gitarzystą dla rozwoju chicagowskiego bluesa, zwłaszcza jego odmianie zwanej bluesem zachodniej strony. Należał do trójki wielkich gitarzystów chicagowskich; oprócz niego byli to Buddy Guy i Otis Rush. Ze wszystkich gitarzystów bluesowych był najbliżej Jimiego Hendriksa[8][9].

Wpływ wywarli na niego Lowell Fulson, Homesick James, Syl Johnson, B. B. King, Freddie King. Little Walter, Muddy Waters i Jimmy Rogers. Pod jego wpływem było wielu wykonawców, m.in. takich jak Luther Allison, Eddy Clearwater, Magic Slim, Robert Cray i wielu innych, w tym również i białych gitarzystów[3][5].

  • Brzmienie Sama było unikatowe, jego gitara grała zadziwiająco lirycznie, a jego wysoki głos był niezapomniany (Gary Von Tersch, [w:] Blues World, grudzień 1970, s. 20)
  • Magic Sam był ważnym ogniwem w tradycji bluesa takich gwiazd pierwszej fali jak Muddy Waters i Howlin' Wolf (Irwin Stambler. Encyclopedia of Pop, Rock & Soul. St Martin’s Press, 1974)(cytaty za[3])

Dyskografia i filmografia

Płyty i CD

  • Magic Touch – 1966
  • West Side Soul – 1967
  • Black Magic – 1968
  • Magic Sam 1937-1969 – 1969
  • Otis Rush and Magic Sam – 1980
  • Magic Sam Live – 1981
  • Live at Ann Arbor and in Chicago – 1982
  • The Late Great Magic Sam – 1984
  • The Magic Sam Legacy – 1989
  • Live at the Alex Club – 1990
  • 1957-1966 – 1991
  • The Cobra, Chief & Crash Recordings – 2001
  • Black Magic Blues – 2002
  • Rockin’ Wild in Chicago – 2003
  • American Folk Blues Festival 1962-1969. Vol. 2 – 2004 (z innymi wykonawcami)

DVD

  • Legends of the American Folk Blues Festivals Vol. 3 (Tropical Music 68.364; nagr. z 1969 r.; inni wykonawcy) – 2008
  • The American Folk Blues Festival 1962-1966, Vol. Two (HIP-O Records B0000751-09; dwa bonusowe nagrania z 1969 r. „All Your Love” i „Magic Sam’s Boogie”)

Uwagi

  1. ↑ John William Henderson, ur. prawdopodobnie 30 kwietnia 1910 w Somerville, zm. 13 grudnia 2006.
  2. ↑ James Harris, ur. 12 kwietnia 1921 w Earle, zm. 2 marca 1990 w Chicago, Il.

Przypisy

  1. ↑ a b c Sheldon Harris. Blues Who’s Who. s. 344.
  2. ↑ Marek Jakubowski. Blues, s. 405.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Sheldon Harris. Blues Who’s Who. s. 345.
  4. ↑ a b c d e f Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970, Volume Two L to Z, s. 125.
  5. ↑ a b Marek Jakubowski. Blues, s. 406.
  6. ↑ Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970, Volume Two L to Z, s. 126.
  7. ↑ a b Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970, Volume Two L to Z, s. 127.
  8. ↑ Francis Davis. The History of the Blues. s. 198.
  9. ↑ Marek Jakubowski. Blues, s. 116.

Bibliografia

  • Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Da Capo Press. Nowy Jork, 1991., ISBN 0-306-80155-8.
  • Marek Jakubowski, Blues, Poznań: Oficyna Wydawnicza Atena, 2008, ISBN 978-83-923700-2-4, OCLC 297867071.
  • Francis Davis. The History of the Blues. The Roots, the Music, the People from Charley Patton to Robert Cray. Hyperion. Nowy Jork, 1995., ISBN 0-7868-6052-9.
  • Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970. The Bible of the Blues, Vol. Two L to Z. Record Information Services. London, 1994., ISBN 0-907-872-25-5.