Magnetofony MAK produkowano w ZRK pod koniec lat 60. i w pierwszej połowie lat 70. – były one jedynymi produkowanymi w Polsce magnetofonami na tranzystorach germanowych. Charakteryzowały się bardzo solidną budową, skomplikowaną konstrukcją i zaawansowanymi rozwiązaniami technicznymi.
Ich wąskie pasmo przenoszonych częstotliwości wskazuje, że były przeznaczone głównie do zapisu mowy, a duża dynamika umożliwiała zapis nawet słabych sygnałów. Mimo dosyć zwartych rozmiarów były ciężkie (masa ponad 10 kg).
Magnetofony MAK były produkowane w dwóch wersjach: sieciowej (MAK-s) i bateryjnej (MAK-b). Wersja bateryjna była wyposażona w wymienną kasetę na baterie, którą można było zastąpić stabilizowanym zasilaczem sieciowym oraz gniazdo umożliwiające zasilanie z samochodowego akumulatora 12 V. Wersją sieciową można było sterować zdalnie za pomocą przełącznika nożnego (pedału).
Parametry
MAK-s (sieciowy)
Zasilanie: z sieci 220 V 50 Hz, pobór mocy około 25 VA.
Prędkość przesuwu taśmy 9,52 cm/s i 4,76 cm/s, maksymalna nierównomierność przesuwu 0,5%.
Zapis: dwuścieżkowy, monofoniczny.
Zakres częstotliwości 200-7000 Hz.
Czas zapisu przy użyciu szpul z 360 m taśmy: 2*1 godz. (9,52 cm/s), 2*2 godz. (4,76 cm/s).
Czas przewijania: 0,03 czasu zapisu przy 9,52 cm/s.
Dynamika: > 58 dB (9,26 cm/s), > 55 dB (4,76 cm/s).
Moc wyjściowa: 2 W/5 Ω przy zniekształceniach < 5%.
Regulacja: poziomu zapisu, poziomu odczytu, tonów niskich, tonów wysokich, czułości wejścia mikrofonowego.
Napęd magnetofonu jest trzysilnikowy, z elektroniczną stabilizacją obrotów i naciągu taśmy. Układ elektroniczny trójgłowicowy, z osobnymi głowicami kasowania, odczytu i zapisu. Tor sygnałowy zawierający osobne wzmacniacze zapisu i odczytu umożliwia bezpośredni podsłuch i bieżącą kontrolę jakości nagrania w trakcie zapisu. Stabilizacja obrotów za pomocą tachometru magnetycznego na kole zamachowym. Stabilizacja naciągu taśmy za pomocą czujnika wyposażonego w potencjometr.
Wersja sieciowa magnetofonu była wyposażona w gniazdo do przewodowego układu "zdalnego sterowania", który umożliwiał uruchomienie wszystkich funkcji magnetofonu za pomocą trójsekcyjnego przełącznika nożnego. Zdalne sterowanie było zrealizowane za pomocą przekaźników i czterech elektromagnesów dublujących funkcje przełącznika klawiszowego.
Magnetofony MAK-2s i MAK-2b były wyposażone w wyłącznik automatyki poziomu nagrywania (poprzednie wersje miały automatykę włączoną na stałe).
Magnetofon ma obudowę metalową, wykonaną ze stopów aluminiowych, oraz stalowe pokrywy.
Bibliografia
Zakłady Radiowe im M. Kasprzaka, Instrukcja serwisowa magnetofonów MAK-s, MAK-b, WEMA, Warszawa 1970.
