Lusterko wsteczne – element wyposażenia pojazdu ułatwiający kierowcy obserwację przestrzeni z tyłu i z boków pojazdu.
Lusterko wsteczne po raz pierwszy w pojeździe samochodowym zastosował amerykański kierowca Ray Harroun podczas inauguracyjnego wyścigu Indianapolis 500 w 1911 roku[1].
Uwarunkowania prawne
Zależnie od rodzaju i kategorii pojazdu oraz regulacji prawnych danego państwa lusterka wsteczne są wyposażeniem obowiązkowym lub opcjonalnym.
W Polsce odnośnie do pojazdów poruszających się po drogach publicznych aktualnie (maj 2011) reguluje to Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 2002 r[2].
Rozporządzenie to mówi o lusterkach - zapewniających kierującemu niezbędną dla bezpieczeństwa ruchu widoczność do tyłu - i rozróżnia lusterka wewnętrzne oraz mocowane po lewej lub po obu stronach pojazdu lusterka zewnętrzne[2].
Rozwiązania techniczne
Powierzchnia odbijająca lusterka bywa płaska lub wypukła (sferyczna). Lusterka sferyczne mają większe pole widzenia, jednak zmieniają perspektywę obrazu, co może utrudniać ocenę odległości.[potrzebny przypis]
Cyfrowe lusterko wsteczne
Rozwiązanie, w którym w miejscu lusterka wstecznego znajduje się ekran wyświetlający w czasie rzeczywistym obraz z kamery zamontowanej z tyłu pojazdu. System może bazować na własnej kamerze lub korzystać z kamery cofania oraz występować obok tradycyjnego, analogowego lusterka. Rozwiązanie zostało wprowadzone w niektórych modelach samochodów osobowych – stosują je m.in. Toyota[3], Lexus[4], Nissan[5] i Cadillac[6]. Znalazło również zastosowanie w autach wyścigowych.
Cyfrowe lusterko boczne
Niektóre modele samochodów są dostępne również z kamerami zastępującymi lusterka boczne. Pierwszym masowo produkowanym autem z takim rozwiązaniem był Lexus ES[7].
↑ abRozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2024 r. poz. 502)